Ο Άγιος Χαράλαμπος

Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθούμε στο βίο του Αγίου Χαραλάμπους, τη μνήμη του οποίου η Εκκλη- σία μας εορτάζει στις 10 Φεβρουαρίου.

Ο Άγιος Χαράλαμπος καταγόταν από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα γύρω στο 90 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και μαρτύρησε γύρω στο 202 μ.Χ., στα χρόνια του διωγμού του Σεπτίμιου Σεβήρου.



Οι γονείς του, ευσεβείς χριστιανοί και αυτοί, φρόντισαν να τον αναθρέψουν χριστιανικά και έγινε το φωτεινό πρόσωπο στο οποίο ακτινοβολούσε η χαρά και η γαλήνη, γι’ αυτό τον ονόμασαν Χαράλαμπο (χαρά-λάμπω). Την παιδική του ηλικία την πέρασε διαβάζοντας τις Άγιες Γραφές και από νωρίς αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χριστού, όπου και χειροτονήθηκε το 130 μ.Χ. ως ιερέας. Αμέσως ξεκινά τα φλογερά χριστιανικά του κηρύγματα επισημαίνοντας τον κίνδυνο που διατρέχουν οι χριστιανοί από την ειδωλολατρική πλάνη. Με τη συμπεριφορά του αυτή προκαλούσε τον ειδωλολατρικό κόσμο, ενίσχυε όμως τους χριστιανούς που διώκονταν παντού.

Στην πορεία της ζωής του γνώρισε πολλούς διωγμούς και πάντα ποθούσε το μαρτύριο, χωρίς όμως να λαμβάνει κανένα μέτρο αυτοπροστασίας. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της βασιλείας του χριστιανομάχου και ασεβούς Ρωμαίου Αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.) εκδόθηκε διάταγμα, με βάση το οποίο οι Χριστιανοί έπρεπε να συλλαμβάνονται και να θυσιάζουν στα είδωλα υποχρεωτικά. Όσοι απ’ αυτούς αρνιόταν να θανατώνονται. Στους αρνητές των θυσιών επιβάλλονταν η θανατική καταδίκη. Για την ευόδωση των σχεδίων του ανέθεσε σε ηγεμόνες, που διόρισε την εκτέλεση των διαταγών του.

Έτσι έπαρχος στην περιοχή της Μαγνησίας που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, διορίστηκε ο κακόψυχος και ασεβής Λουκιανός, που σκόρπιζε παντού απειλές και ήταν ο φόβος και ο τρόμος για τους χριστιανούς της περιοχής. Κανείς δε ξέφευγε από τη θηριόψυχη μανία του. Οι δρόμοι και οι πλατείες πλημμύρισαν από το αγνό αίμα των αθώων χριστιανών και η χριστιανική δραστηριότητα του Ιερέα γέροντα Χαράλαμπου τον εξόργισε πολύ. Σε έξαλλη κατάσταση έστειλε μερικούς στρατιώτες στην περιοχή της Μαγνησίας να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν μπροστά του. Ο Λουκιανός ζήτησε από τον Άγιο να αρνηθεί το Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Άγιος του απάντησε ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Θεός, που δίνει αιώνια ζωή και μακαριότητα σ’ όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Η απάντησή του εξόργισε περισσότερο το Λουκιανό, που δίδει εντολή να του αφαιρέσουν την ιερατική στολή. Συγχρόνως οι δήμιοι του άρχισαν να τον γδέρνουν ζωντανό. Κατά τη διάρκεια του βασανισμού ο Άγιος προσευχόταν στο Θεό και ευχαριστούσε τους βασανιστές λέγοντάς τους ότι με το μαρτύριο αυτό θα κερδίσει την αιώνια ζωή. Οι θεατές του βασανισμού του απορούσαν με την εγκαρτέρηση του Αγίου. Δύο από τους δήμιους, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, πρώτοι πίστεψαν και αμέσως μαρτύρησαν δια αποκεφαλισμού. Βλέποντας το θέαμα ο έπαρχος Λουκιανός θύμωσε τόσο πολύ που αποπειράθηκε να χτυπήσει τον Άγιο. Τα χέρια του Λουκιανού κόπηκαν στο ύψος των αγκώνων και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Αγίου. Ο ηγεμόνας της ευρύτερης περιοχής που ήταν παρών έσπευσε και έφτυσε τον Άγιο και το στόμα του γύρισε πίσω από την πλάτη του. Ο Άγιος προσευχόμενος στον Προστάτη Θεό του, κατόπιν παράκλησης των κατοίκων της Μαγνησίας θεράπευσε τον ηγεμόνα και τον έπαρχο. Στη συνέχεια απελευθερώνουν τον Άγιο και ζητούν οδηγίες από τη Ρώμη για το πώς πρέπει να του συμπεριφέρονται.

Ο Σεπτίμιος Σεβήρος εξοργίστηκε όταν έμαθε τα νέα από τη Μαγνησία. Διέταξε να τον οδηγήσουν στη Ρώμη με καρφιά μπηγμένα στην πλάτη του, αφού πρώτα τον σύρουν από τη Μαγνησία μέχρι την Αντιόχεια με σκοπό τον εξευτελισμό ή την διαπόμπευσή του απ’ τους ασεβείς. Φθάνοντας στη Ρώμη, έδωσε εντολή ο αυτοκράτορας να τον σουβλίσουν στο στήθος, μέχρι να ξεψυχήσει. Όμως και μ’ αυτό το βασανισμό ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα.

Έτσι, όταν διαπίστωσαν πλέον ότι με αυτές τις μεθόδους δεν μπορούσαν να εξοντώσουν τον Άγιο, σκέφτηκαν να αλλάξουν συμπεριφορά απέναντί του. Θέλοντας να τον εμπαίξουν περισσότερο του απαιτούν να κάνει θαύματα. Διατάζει λοιπόν ο αυτοκράτορας και φέρνουν ένα δαιμονιζόμενο απαιτώντας από τον Άγιο να τον θεραπεύσει. Οι αντιρρήσεις του Αγίου ήταν εύλογες γιατί πίστευε ότι μια τέτοια εξουσία ανήκε μόνο στο Σωτήρα Χριστό. Αντικρίζοντας όμως τον δαιμονιζόμενο και καθώς αμέσως προκλήθηκε από το ακάθαρτο πνεύμα, το διέταξε και εξήλθε από τον ασθενή στον οποίο είχε εγκατασταθεί 36 ολόκληρα χρόνια. Ο αυτοκράτορας ειρωνευόμενος περισσότερο τον Άγιο έκανε δήθεν ότι άρχισε να θαυμάζει την πίστη του.

Μετά από μερικές μέρες πέθανε ένας νέος και ο αυτοκράτορας τον έφερε στον Άγιο απαιτώντας του να τον αναστήσει. Ο Άγιος δε δεχόταν να κάνει ένα τέτοιο θαύμα και κυρίως κατόπιν διαταγής. Όμως έπρεπε να φανερωθεί η δόξα του Θεού έστω και με αυτόν τον τρόπο. Άρχισε λοιπόν αμέσως να προσεύχεται και μετά από μεγάλο αγώνα ο νέος αναστήθηκε. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη κατάπληξη στους παρευρισκόμενους, που σχεδόν όλοι πίστεψαν στο Χριστιανισμό. Μόνο τους πωρωμένο έπαρχο και αυτοκράτορα δεν «άγγιξαν» τα γεγονότα. Έτσι αμέσως δίδεται η εντολή να θανατωθεί ο Άγιος.

Οι δήμιοι παραλαμβάνουν τον Άγιο προκειμένου να τον οδηγήσουν στο μέρος που είχαν επιλέξει να τον εκτελέσουν. Σε όλη τη διαδρομή ο Άγιος ευχαριστούσε το Θεό που τον βοηθούσε σε κάθε στιγμή της δοκιμασίας του. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή που προερχόταν από τον Ουρανό και του έλεγε να Του ζητήσει όποια χάρη ήθελε. Ο Άγιος αποκρίθηκε λέγοντας: «Το μεγαλύτερο χάρισμα για μένα τον ταπεινό και ελάχιστο δούλο Σου είναι που κατάφερα και γνώρισα τη φοβερή Σου δόξα. Όμως αφού με προστάζεις να Σου ζητήσω χάρη, θα ήθελα να μου κάνεις την εξής: Σε όποιο τόπο βρεθεί τεμάχιο από το λείψανό μου και όπου γιορτάζουν το μαρτύριό μου να μην πέσει ποτέ πείνα, αλλά ούτε και πανώλη, που να σκοτώνει τους ανθρώπους πρόωρα. Να υπάρχει πάντοτε σταθερά η ειρήνη και η αγάπη και να μην λείψουν ποτέ τα αγαθά του σίτου, του οίνου και του ελαίου. Να προστατεύονται οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα τους για να καλλιεργούν τη γη και να δοξάζεται το Άγιο Όνομά Σου».

Αμέσως ο Άγιος παραδίδει την αγιασμένη του ψυχή ειρηνικά πριν προλάβει ο δήμιος να του κόψει το κεφάλι, σε ηλικία 113 χρόνων, στις 10 Φεβρουαρίου και αυτή τη μέρα γιορτάζεται και από την Εκκλησία μας. Ίσως ο Θεός να τον προόριζε να γνωρίσει το μαρτύριο έστω και σ’ αυτή την ηλικία. Θεωρείται δε ο προστάτης Άγιος κάθε λοιμού αλλά και της πανώλης σύμφωνα με τη λαογραφική μας παράδοση. Κατά την αγιογράφησή του στην Εκκλησία μας, παριστάνεται πάντοτε γέροντας, να πατούν τα πόδια του επάνω σ’ ένα τέρας, που από το στόμα του βγαίνει καπνός.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ' - Ταχὺ προκατάλαβε

Ὡς στῦλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες, ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Αναδημοσίευση κειμένου από: users.sch.gr