Οι άλλοι ζώντες οργανισμοί βλέπουν αυτό που υπάρχει μπροστά τους, μονοσήμαντα. Για τον άνθρωπο όμως ισχύει το γνωστό: «μια εικόνα = χίλιες λέξεις». Το μυαλό μας δουλεύει ακατάπαυστα σαν τον πιο τέλειο ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κάνει συνδυασμούς, αφαιρέσεις αναγωγές, αναμνήσεις, προσθέσεις, πλάθει με τη φαντασία, αναπλάθει γεγονότα, σχηματίζει άποψη, ενεργοποιεί μηχανισμούς ψυχής και σώματος. Εγείρει συναισθήματα, λαμβάνει αποφάσεις από αυτό που βλέπει. Συγκινείται ή και εξοργίζεται. Κι όλος αυτός η δημιουργική παραγωγή και η πνευματική καρποφορία ξεκινάει πολύ συχνά από μια εικόνα.
Τι, μόνο από μια εικόνα μόνο; Έχει γραφεί ότι ένας νέος, έφηβος μάλλον, αρεσκόταν να ακούει μια συγκεκριμένη μουσική κλασσικής μορφής. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η μητέρα όντας σε ενδιαφέρουσα σ΄αυτόν κατάσταση άκουγε η ίδια τη συγκεκριμένη μουσική.
Μια οσμή που χτυπά τα ρουθούνια μας, ένας καπνός που άνω θρώσκει από την καμινάδα του πατρικού μας σπιτιού στο χωριό, το θρόισμα των φύλλων και ο φλοίσβος των κυμάτων, τα κουδούνια των κοπαδιών που βόσκουν, η καμπάνα της εκκλησίας μας, η σημαία στις εθνικές γιορτές και ο μαυροπίνακας με την κιμωλία, όλα αυτά ξυπνάνε μέσα μας χιλιάδες αναμνήσεις και συγκινήσεις. Έτσι δεν είναι;
Θυμόμαστε το οικογενειακό τραπέζι και τα γλυκά της μητέρας μας, το βράδυ γύρω από το τζάκι με τους παππούδες, τον εκκλησιασμό της Κυριακής, τις εθνικές γιορτές και την ιστορία μας, το σχολείο και τα παιδικά μας χρόνια και τους σχολικούς μας φίλους, δασκάλους και συμμαθητές…
Οι αναρχικοί γράφουν στους τοίχους ένα σύνθημα εν μέρει σωστό: «Μοναδική πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια». Δηλ. εκεί ανατρέχουμε, ο άνθρωπος είναι ό,τι είναι παιδί, περνούσαμε ξένοιαστα , ο κόσμος σήμερα είναι σκληρός και ανάλγητος…
Αυτό λοιπόν που ξυπνά μέσα μας τον κόσμο των αναμνήσεων και των ιδεών, των γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή μας και την προσωπικότητά μας, ο μοχλός αυτός που διεγείρει την συχνά υπνώττουσα ψυχή μας, είναι, λέγεται, έγινε, λειτουργεί ως σύμβολο. Το σύμβολο αποκαλύπτει, συγκαλύπτει, υπενθυμίζει, ανεβάζει, αναζωπυρώνει, αναμοχλεύει τα πάντα μέσα μας. Πέρα από τη χρηστική του ιδιότητα την ρεαλιστική και πραγματική, πχ η Σημαία: είναι η ταυτότητα και η περίληψη της Πατρίδας της Ιστορίας των αγώνων και του έθνους, είναι μπροστά στο στράτευμα σε κάθε δημόσιο κτήριο κλπ λειτουργεί κυρίως ως σύμβολο.
Ας πούμε λοιπόν για τη Σημαία: είναι ένα πολυσήμαντο σύμβολο: για τους αγωνιστές που πάλεψαν, η ζωηρή ανάμνηση και το νόημα του αγώνα, για τους αναπήρους που τραυματίστηκαν το νόημα της θυσίας, για τα παιδιά τους που έμειναν ανυπεράσπιστα και ορφανά η απάντηση στα αδυσώπητα «γιατί» της ζωής, για τους στρατιώτες σήμερα που έδωσαν σχετικό όρκο η συμπεριφορά τους στο μέλλον, για τους μαθητές με τις εθνικές ενδυμασίες οι οραματισμοί, για τους σπουδαστές της ιστορίας η ερμηνεία των εθνικών περιπετειών και επιτυχιών, για τους αρχαιολόγους η ανακάλυψη της μυστικής δύναμης της φυλής…Σε όλους κάτι ξυπνά μέσα τους… Να το σύμβολο…
Τώρα αν αυτή τη σημαία τη βάλω κονκάρδα στο πέτο του σακακιού μου, την κρεμάω νύχτα και μέρα στο σπίτι μου, είναι μεσίστια σήμερα για κάποιο λόγο στη Δημαρχία ή την καίω στο Σύνταγμα, όλα αυτά κάτι λένε, έχουν το δικό τους συμβολισμό και «ο νών νοείτω»…
Το ίδιο και με την καμπάνα της Εκκλησίας. Δεν είναι μόνο που μας ξυπνάει για να μας πεί ότι ο ναός της ενορίας μας λειτουργεί, ότι προϊόντος του χρόνου χτυπά και φανερώνει το σημείο της ακολουθίας που βρισκόμαστε και θέλουμε - και πρέπει - να πάμε όλοι στην Τρίτη καμπάνα, δηλ. στη δοξολογία, έσχατο όριο συμμετοχής μας - μη υπερβάσιμο -, αλλά συμβολίζει και τη φωνή της μητρός Εκκλησίας που καλεί τα παιδιά της σε ιερή σύναξη, σε πνευματική αφύπνιση και μετάνοια, σε ετοιμότητα εν όψει του θανάτου και της κρίσεως. Συμβολίζει επίσης και διαλαλεί την νίκη του Αναστημένου Κυρίου στα πέρατα του κόσμου και την σωτηρία των πιστών από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, την εξάπλωση του θείου λόγου ώστε να μαθητευθούν πάντα τα έθνη.
Γιατί άραγε ο Πατροκοσμάς από κεί που περνούσε φεύγοντας εις ανάμνηση του περάσματος και της ιεραποστολικής διελεύσεώς του έμπηγε και άφηνε ένα Σταυρό. Τι σήμαινε ο Σταυρός εκεί του Κυρίου; Πρώτον ότι πέρασε ο άγιος του Θεού και τους είπε κάποια άγια πράγματα. Δεύτερον ότι ο Σταυρός ήταν παρηγοριά και δύναμη για του υπόδουλους που σήκωναν κι αυτοί τον Σταυρό της πικρής δουλείας. Τους θύμιζε την υπομονή και το μαρτύριο του Σταυρού του Κυρίου. Ο Σταυρός είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι κυριαρχία όπως έλεγε και ο Ρ. Φερραίος: να υψώσωμε όλοι το σταυρό κι όχι το μισοφέγγαρο. Τέλος σήμαινε ότι ο τόπος εκείνος ήταν ορθόδοξος και ελληνικός.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τώρα πόσο απελπιστική και τραγικά πεζή είναι η συνείδηση των ανθρώπων εκείνων που αν και γεννήθηκαν χριστιανοί και βαπτίστηκαν ορθόδοξοι, σαν τον Ιουλιανό τον Παραβάτη κι αυτοί, θέλουν να καθαιρέσουν και αποκαθηλώσουν τα ιερά σύμβολα. Να κλείσουν την καμπάνα δηλ. το στόμα της Εκκλησίας και θέλουν να κατεβάσουν εικόνες και σταυρούς από τις αίθουσες των σχολείων και των δικαστηρίων. Έτσι άχρωμες και άοσμες και ανούσιες θέλουν να κάνουν και τις δικές μας ψυχές. Αλλά εδώ είναι ορθόδοξη Ελλάδα και ελληνορθόδοξη πλειοψηφία και δεν θα επιβάλλουν οι μειονότητες το θέλω τους και το θρησκευτικό τους – κυρίως μουσουλμανικό – χρώμα στη γαλανόλευκη και σταυρώσιμη μαρτυρική αυτή χώρα. Δεν φτάνει που ήρθαν εδώ ακάλεστοι, δεν θα βάλουν και την σφραγίδα τους στην ελληνική πραγματικότητα.
Να πούμε και κάτι άλλο για τα σύμβολα, για να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή τους. Πριν από λίγο καιρό η τουρκική υπηρεσία προστασίας του πολίτη – αντίστοιχη με τη δική μας, μαζί με το μισοφέγγαρο που έχουν οι μουσουλμάνοι έβαλαν και τον βυζαντινό δικέφαλο αετό. Τι ήθελαν να δείξουν με το εκπληκτικό αυτό γεγονός; Το είπαν άλλωστε οι ίδιοι: είμαστε βυζαντινοί εμείς οι μουσουλμάνοι δηλαδή της τουρκίας. Λίγοι ήταν οι σελτζουκίδες που ήλθαν από την ανατολή, από την Μογγολία. Εμείς ήμαστε ανατολίτες βυζαντινοί και έχουμε πολιτισμό, παράδοση και κληρονομιά εδώ.
Όλοι λοιπόν έχουν τα σύμβολά τους. Όλοι οι λαοί, η Ιταλία τον πύργο της Πίζας, η Γαλλία τον Πύργο του Άϊφελ, η Αγγλία το ρολόϊ Μπίγκ Μπέν, η Κωνσταντινούπολη την Αγιά Σοφιά χωρίς τους μιναρέδες ασφαλώς, η Αθήνα την Ακρόπολη χωρίς τα πανώ βεβαίως, το Πατριαρχείο τον δικέφαλο αετό που κοιτάει σε ανατολή και δύση και σκεπάζει με τα φτερά του τους όπου γης υπόδουλους Έλληνες.
Σε μας πιο είναι το σύμβολό μας; Είναι ο ΣΤΑΥΡΟΣ: Σύμβολο, στολίδι, όπλο και βοήθεια και σήμα κατατεθέν. Και είναι κρίμα να γεμίζουμε τα αυτοκίνητά μας με πέταλα και σκόρδα, φούντες και μάτια, τα οποία δυστυχώς η εμπορευματοποίηση κάποιων μοναστηριών τα έχει συνδυάσει και με την εικόνα της Παναγίας: από τη μια μεριά το μάτι και από την άλλη η Κυρία Θεοτόκος. Να πιάσουμε δηλαδή ως πελάτες και από τις δυό μεριές, και τους προληπτικούς και τους «ευλαβείς βλαμμένους» που έλεγε και ο π. Παϊσιος. Δεν συμβιβάζονται αυτά. Πρωτίστως είναι ασέβεια το ξεμάτιασμα με την πίστη εικονιζόμενα μαζί. Δεύτερον ούτε το πέταλο φέρνει γούρι ούτε το μάτι διώχνει τη βασκανία. Παιδαριώδης αντίληψη η έννοια αυτή. Ακόμη, φτάνει μια βόλτα στις ανακυκλώσεις των αυτοκινήτων και θα μας πείσει ότι εκεί βρίσκονται πολλά παρ μπρίζ γεμάτα φούντες και σκόρδα, σπασμένα δυστυχώς…
Άλλος κρεμάει τον σταυρό στ΄αυτιά, κέρατα και βλήματα στο στήθος, βραχιόλια και εξισορροπητικά περιδέραια και περικάρπια. Φόρεσε ένας ποδοσφαιριστής ή ένας τραγουδιστής ένα λάστιχο στο χέρι δήθεν για τον καρκίνο ή για το περιβάλλον και τι έγινε; Πρέπει αβασάνιστα και μιμητικά να τον μιμηθούμε όλοι; Τι συμβολίζουν όλα αυτά; Τι συμβολίζουν τα τατουάζ, και που τα κάνουν, τι συμβολίζουν τα σκουλαρίκια, και που τα βάζουν… Να τα σύγχρονα σύμβολα, τα απαράδεκτα και ανεπιθύμητα. Εμείς ξέρουμε: οι ανάποδοι σταυροί του σατανισμού, ο σπασμένος και ανάποδος σταυρός του δήθεν σήματος της ειρήνης, η σβάστικα του ναζισμού, η πυραμίδα με το μάτι των ιλλουμινάτι και πεφωτισμένων δήθεν, δηλ. των αποκρυφιστών, οι χειραψίες και οι τελείες των μασώνων, το ανεστραμμένο τρίγωνο της σατανικής τριάδας, τα μαύρα νύχια των μαυροτελεστών, οι δράκοι του κινέζικου θρησκευτικού πανθέου, η μορφή του λύκου που κάνουν με τα χέρια τους οι «γκρίζοι λύκοι», το σφυροδρέπανο του μαρξισμού, που βασίλευσε επί δεκαετίες αντί του σταυρού στις κομμουνιστικές χώρες και τώρα δε θέλουν να το δούνε ούτε ζωγραφιστό μπροστά τους, η εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ, που υπάρχει σε κάθε στροφή δρόμου στην Τουρκία, η σατανική ευλογία που κάνουν οι ροκάδες στις συναυλίες τους… Όλα αυτά έχουν κάποιο συμβολισμό και δεν πρέπει καθόλου να μας αγγίζουν τους χριστιανούς.
Εμείς έχουμε σύμβολα με θεϊκό περιεχόμενο: τον Σταυρό, το καράβι της σωτηρίας, την άμπελο την αληθινή, τον ορφέα με τον αυλό της διδασκαλίας, δηλ. τον Χριστό, το ψάρι, δηλ. το «Ι.Χ.Θ.Υ.Σ». Όλα αυτά που βρίσκονταν στις κατακόμβες βγαλμένα μέσα από τη Βίβλο και χρησιμοποιούμενα ως συνθήματα από τους χριστιανούς για να μη τους καταλαβαίνουν τότε οι διώκτες. Έχει κι ο διάβολος τα σύμβολά του…. Έχει όμως πρωτίστως και ο Θεός.
Θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή στους αλλοιωμένους σταυρούς που κρεμάνε κάποιοι στο λαιμό τους δήθεν από μοντερνισμό. Όχι! Είναι ασέβεια και κακοδαιμονία η χάριν επιδείξεως ανάρτηση στον εαυτό μας αδιευκρίνιστων συμβόλων που αντί για ευλογία φέρνουν κατάρα. Δεν είναι δυνατόν να φοράμε ή να κρεμάμε πάνω μας σχέδια και σύμβολα θρησκευτικής αποχρώσεως και δαιμονικής υφής και να μη ενδιαφερόμαστε, και κυρίως οι γονείς για τα παιδιά τους, τι συμβολικό περιεχόμενο κατέχουν όλα αυτά τα κινέζικα, βουδδιστικά χαϊμαλιά και ανατολίτικα περίεργα σχεδιάσματα. Ας μη μιλήσουμε για τα καρναβάλια και τις ενδυμασίες τους… Ούτε για τα σύμβολα, σχήματα, εικόνες και γράμματα της όντως σατανικής τράπουλας. Ούτε είναι χριστιανικό να έχουμε πάνω μας απεικονίσεις με ανήθικα υπονοούμενα και με αισχρές παραπομπές. Δε φτάνει που ζούμε σε μια έκλυση των ηθών και η αμαρτία κολυμπάει στο δρόμο, δεν είναι καθόλου σεμνό να την διαφημίζουμε κιόλας.
Όλα αυτά δεν είναι ξένα προς την προσωπικότητά μας. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό που φορώ ή κρεμώ πάνω μου είναι κάτι άσχετο με την ψυχή μου. Όπως λέγει η Γραφή «και βήμα ποδός και γέλως οδόντων και κάθισμα και έγερσις, όλα μαρτυρούν περί του ανδρός». Ο ίδιος άνθρωπος είναι και μέσα και έξω. Κάθε κίνησή μας είναι έκφραση του εσωτερικού μας κόσμου. Φανερώνεται το ιδεολογικό υπόβαθρο και το περιεχόμενο της πίστεως, καθώς επίσης και ο εννοιολογικός προσανατολισμός μας. Εμάς τους χριστιανούς ιδιαιτέρως μας διαβάζουν όλοι. Είμαστε «επιστολή Χριστού γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων». Πρέπει με όλα να δίνουμε τη μαρτυρία του Χριστού.
Σύμβολο δεν είναι και το 666 που λένε μερικοί ότι δεν είναι τίποτε; Ας μας πούνε ποιός άγιος λέγει ότι δεν είναι τίποτε. Δεν σκέφτονται τη Γραφή και τι λέγει; Είναι το σύμβολο του αντιχρίστου. Άλλο ο σταυρός του Χριστού και άλλο το βέβηλο χάραγμα του ονόματος και του αριθμού του αντιχρίστου. Τί λέμε στον Μ. Αγιασμό και στις Βαπτίσεις; «Συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του Τιμίου Σου Σταυρού πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις». Ένα σύμβολο κάνουμε μέσα στο νερό και το νερό αυτό παραμένει αναλλοίωτο εις αιώνας αιώνων…
Εξάλλου μέσα στον Ορθόδοξο Ναό υπάρχουν πλήθος συμβολισμοί. Ο άνθρωπος διευκολύνεται και από τους συμβολισμούς και τις αναγωγικότητες των αγιογραφιών, εικόνων, ιερών σκευών και των ειδών ευλαβείας, από τα ιερά αντικείμενα και τα άμφια των ιερών. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Το κάθε τι έχει μελετηθεί σχολαστικά και έχει τη δική του χρησιμότητα και σημασία. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν οι πιστοί μπαίνοντας στο Ναό για να συμμετάσχουν στη θεία Λατρεία και την Ευχαριστιακή Σύναξη, να εγκαταλείπουν προς ώρας τα εγκόσμια και να εισέρχονται στη σφαίρα του υπεραισθητού. Γι αυτό τα πάντα μέσα στο Ναό έχουν το βαθύτερο συμβολισμό τους, ώστε να δίνονται στους πιστούς σωστικά μηνύματα.
Ας κρατήσουμε λοιπόν τα άγια και ευλογημένα σύμβολα της Εκκλησίας και της Πατρίδος, τα οποία μας παρέδωσε η πίστη και η ευσέβεια των προγόνων μας και εν αγίω Πνεύματι μέσα στα χρόνια οικοδομήθηκαν και τα οποία μας ανεβάζουν αναγωγικά και μυσταγωγικά σε άλλες σφαίρες και πραγματικότητες, ωφέλιμες για την ψυχή μας, την Εκκλησία μας και το Έθνος μας.
Η κατάργηση των Συμβόλων θα φέρει σιγά σιγά και την αναίρεση των όσων εκφράζουν και συμβολίζουν και αυτό θα είναι η καταστροφή μας. Η ζωή μας θα γίνει άχρωμη, άνοστη και α-νόητη!
Δεν είναι φανταστικό το σενάριο, μετά την καθαίρεση του σταυρού, την αφωνία της καμπάνας, να ζητηθεί και η αφαίρεση του ράσου των ιερέων γιατί θυμίζει Θεό και Ορθοδοξία και στενοχωρεί τους αλλοθρήσκους.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός που δειλά δειλά εμφανίστηκε σημαία ελληνική χωρίς το σημείο του Σταυρού στο πανί το γαλανό και το άσπρο. Έβγαλαν το σταυρό από το κοντάρι, θέλουν να βγάλουν το σταυρό τελείως, κατάργησαν τις παρελάσεις, έβγαλαν το «εθνική – εθνικό» από τράπεζες και υπουργεία, το Μακεδονίας Θράκης, Αιγαίου και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας πήγαν κατά το κοινώς λεγόμενο περίπατο… προφανώς «για να τα βρούμε με τους απέναντι».
Όλα αυτά σηματοδοτούν άρνηση όχι μόνο των συμβόλων, αλλά και της πατρώας ευσέβειας και της φιλοπατρίας και των εθνικών ιδανικών και όλων εκείνων των σωστικών στοιχείων της παραδόσεώς μας.
Από την άλλη μεριά η υιοθέτηση των ιδιαιτεροτήτων των αλλογενών, που κι αν μας είναι συμπαθείς, [δεν μπορούμε να μη υπογραμμίσουμε την αλλοιθωρίζουσα στάση της εξουσίας υπέρ αυτών και σε βάρος την γηγενών], μόνο καλό δε θα φέρει. Αυτός είναι ένας ρατσισμός προς τα έσω, πλήττει την πλειοψηφία και σε λίγο θα νοιώθουμε εμείς ξένοι στη χώρα μας.
Όσοι πιστοί και όσοι Έλληνες να κρατήσουμε ψηλά τα σύμβολα, γιατί εκφράζουν ένα τρόπο ζωής σε ένα τόπο που μας χάρισε ο Θεός δια των Πατέρων μας και δεν θέλουμε τίποτε από όλα αυτά να χάσουμε.
Θεός φυλάξοι!
Αναδημοσίευση από: Χριστιανική Εστία Λαμίας (sites.google.com/site/xrestia)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου