Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Όσιος Δαυίβ ο εν Ευβοία


Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθούμε στον Όσιο Δαυίβ τον εν Ευβοία, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία μας εορτάζει κάθε χρόνο την 1η Νοεμβρίου.

Ο Όσιος πατήρ Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στο παραθαλάσσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια νύκτα να του φανερώνεται ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί στην γειτονική εκκλησία που έφερε το όνομά του.


Έμεινε εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία, ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.


Το Ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ

Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου, κι εκεί έδειξε τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή. Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μια μονή περισσότερο προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους.

Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα. Χειροτονήθηκε μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστηκε ηγούμενος της Μονής της Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο.

Ο ζήλος του όμως και οι πνευματικές του απαιτήσεις ήρθαν σε σύγκρουση εκεί με τους αδιάφορους μοναχούς οι οποίοι δεν επιθυμούσαν παρά να ακολουθούν το ίδιόν τους θέλημα. Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι του προς αναζήτηση ενός τόπου πρόσφορου για την ησυχία. Εγκαταστάθηκε σε τόπο έρημο, στο όρος Στείρι, κοντά στον Παρνασσό. Εκεί δέχθηκε την επίθεση πολλών σατανικών πειρασμών.


Η τίμια Κάρα του Οσίου Δαυίδ

Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια, κατόπιν, απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή.

Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα.

Ταξιδεύοντας για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα. Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του Αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο του.


Θαύματα του Οσίου Δαυίβ

Πρώτο θαύμα:

Καλοκαίρι καιρό πήγαινε ο Άγιος στην Κάρυστο για κάποια ανάγκη του Μοναστηριού. Ένα βράδυ νυχτώθηκε κοντά στο χωριό Δύστος και κατέλυσε εκεί για να ξεκουραστεί λίγο από την κοπιαστική οδοιπορία. Επειδή όμως υπήρχαν πολλά κουνούπια, ενοχλούσαν τους ανθρώπους και δεν τους άφηναν να κοιμηθούν ήσυχα. Γι' αυτό και εκείνοι αναζητούσαν κάποια ησυχία άλλοι σε σπηλιές, άλλοι ψηλότερα στο βουνό. Όταν οι κάτοικοι του χωριού είδαν τον Όσιο Δαυίδ, έτρεξαν κοντά και πέφτοντας στα πόδια του τον παρακαλούσαν να προσευχηθεί στον Θεό επειδή είχε μεγάλη παρρησία να τους ελευθερώσει από τα αμέτρητα κουνούπια.

Ο Άγιος, βλέποντας την ευλάβειά τους και τα δακρυσμένα τους μάτια, αφού τους δίδαξε τα απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής τους, τους παρότρυνε να έχουν την ελπίδα τους στον ουρανό και το βλέμμα της ψυχής στον Θεό, και είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας, σύ που ελευθέρωσες τους Ισραηλίτες από τη δουλεία του Φαραώ και τους χάρισες τη γη της επαγγελίας, συ λύτρωσε και ελευθέρωσε και τους δούλους σου τούτους από τις παγίδες του νοητού Φαραώ (του διαβόλου) και από το πλήθος των κουνουπιών, για να δοξάζουν το όνομά σου το άγιο και για να στηρίξουν πάντοτε σε σένα, Πανάγιε Βασιλιά, τις ελπίδες της σωτηρίας τους». Αφού προσευχήθηκε ο Άγιος, αμέσως ώ των άπειρων σου θαυμάτων Βασιλιά των όλων, τα πλήθη των κουνουπιών έφυγαν και πνίγηκαν στη θάλασσα, ενώ όλοι δόξασαν τον Θεό. Το θαύμα διαδόθηκε σε πολλούς τόπους.


Δεύτερο θαύμα:

Άλλη φορά, ενώ πήγαινε σε κάποιο χωριό που λεγόταν Έλευσις, προκειμένου να ωφελήσει πολλές ψυχές, φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός χριστιανού. Αυτός, θέλοντας να περιποιηθεί ιδιαίτερα τον Όσιο, μεταξύ των άλλων φαγητών, έβαλε στο τραπέζι και μια κολοκύθα που ήταν πρώιμη, ώστε να ευχαριστήσει περισσότερο τον μακάριο άντρα. Τρώγοντας όμως ο Όσιος από εκείνη την κολοκύθα τη βρήκε τόσο πικρή, που δε μπορούσε να τη βάλει στο στόμα του. Ο νοικοκύρης καταστενοχωρήθηκε. Ο Άγιος όμως, που κατάλαβε το λογισμό του, ενώ καθόταν ήσυχος, παρακάλεσε τον Θεό να μεταβάλει την πίκρα σε γλυκύτητα και αυτό συνέβη αμέσως. Τότε λέει στο νοικοκύρη: Φάε τώρα, τέκνο μου, διότι η κολοκύθα είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά. Όταν διαπίστωσε τούτο ο χριστιανός εκείνος, δόξασε τον Θεό μεγαλόφωνα, ενώ διαλάλησε το θαυμαστό γεγονός στον τόπο εκείνο.


Τρίτο θαύμα:

Άλλοτε πάλι καθώς πήγαινε ο Όσιος Δαυίδ στο Ζητούνι (Λαμία), κάποιος Αγαρηνός τον συνάντησε στο δρόμο και με το ραβδί που κρατούσε χτύπησε τον Άγιο στη ράχη. Ο μεν μακάριος πατήρ δεν αντέδρασε, το χέρι όμως του Αγαρηνού ξεράθηκε και έμεινε ακίνητο. Τότε ο Αγαρηνός, μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, παίρνει μαζί του και άλλους Αγαρηνούς, μαθαίνει πού φιλοξενείται ο όσιος, σπεύδει εκεί και παρακαλεί τον Όσιο, κλαίγοντας πικρά, να τον θεραπεύσει.

Αμέσως ο Όσιος είπε: Ας είναι το χέρι σου γιατρεμένο, με τη δύναμη του Θεού, όπως και πρώτα. Και, ώ του θαύματος, αποκαταστάθηκε το χέρι του! Ο γιατρεμένος έφερε να δώσει στον Άγιο πολλά χρήματα για να τον ευχαριστήσει, αλλά ο Όσιος του τα επέστρεψε λέγοντάς του: Πήγαινε να τα δώσεις ελεημοσύνη στους ομοπίστους σου και στο έξης να μη ξανακάνεις το κακό. Έτσι δοξάστηκε ο Άγιος από τον αγαθοδότη Θεό ως πιστός δούλος και άριστος υπηρέτης του Δεσπότου Χριστού, θαυματουργώντας εις δόξαν Θεού σε πιστούς και άπιστους.


Ἀπολυτίκιον - Ἦχος γ΄ - Θείας πίστεως

Μέγαν εὕρατο, Εὔβοια κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβὶδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καὶ τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸν ἀληθέστατον, καὶ τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διὸ Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Πηγές: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας - Εκδόσεις Ίνδικτος,
Xristianos.gr
Περισσότερα...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Η Σκέπη της Παναγίας μας


Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στο ιστορικό της εορτής της Αγίας Σκέπης της Παναγίας μας, καθώς και στην καθιέρωση του συνεορτασμού της μαζί με την Εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Στο παρεκκλήσιο της Αγίας Σωρού, που βρισκόταν στην νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών της Κωνσταντι-νουπόλεως, φυλασσόταν η Αγία Εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της τιμίας ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου.



Σε μια αγρυπνία αυτού του παρεκκλησίου, μετείχε και ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (έζησε επί αυτοκράτορος Λέοντος του μεγάλου, 4ος αιώνας μ.Χ. περίπου), με τον μαθητή του Επιφάνιο, και έναν ακόλουθό του Επιφανίου. Ο μακάριος Ανδρέας μάλιστα, είχε την συνήθεια να παραμένει στην αγρυπνία όση ώρα μπορούσε, άλλοτε μέχρι τα μεσάνυκτα κι άλλοτε μέχρι το πρωί.

Ήταν η ώρα περίπου Τετάρτη νυκτερινή (με το βυζαντινό ωρολόγιο), οπότε βλέπει ο μακάριος Ανδρέας τη Θεοτόκο Μαρία να προχωρεί απ’ τις βασιλικές πύλες προς το Θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ υψηλή, και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.

Όταν πλησίασε στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:

- Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;

- Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.

Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου, και έραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο θυσιαστήριο, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν εκείνη την ώρα.

Όταν ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή, και καθώς ήταν μεγάλο και επιβλητικό, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δύο τους για πολύ ώρα, να εκπέμπει δόξα Θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και η ιερή αισθήτα να σκορπίζει τη χάρη της. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται λίγο - λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς.

Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορταζόταν από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός.

Η εορτή της Αγίας Σκέπης την 28η Οκτωβρίου

Μετά την εποποιεία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχομένων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη!

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές εορτές μας, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και την 28η Οκτωβρίου, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η εορτή αυτή τελείται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντιστάσεως.

Ήταν μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα δικαιώματά μας με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ, και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδος μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα σύνορα, περιμένοντας εκεί τη βοήθεια των συμμάχων!

Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή, και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Χώρας Ιωάννη Μεταξά, και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με το υπερήφανο «ΟΧΙ», και τη φράση « Πόλεμος λοιπόν », ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.

Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελλαδικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών (ανδρών και γυναικών) της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο, και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου 1940, και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή. Στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Ελληνικότατη Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά, και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελλαδικά εδάφη, και τους καταδίωξε μέσα στο «αλβανικό» έδαφος, κατατροπώνοντας τους.

Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στην Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνος. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο, που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα Ευχαριστώ! στην Παναγία, εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα Νικητήρια! Στη Σκέπη των αγωνιστών, στην Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων!

Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών, γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, και έτσι το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους, οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών, και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της, μα και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα άμεση εθνική απειλή και άμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεί να μην υπάρχει Χίτλερ ή Μουσολίνι, υπάρχει όμως ένας άλλος εισβολέας, ο ευδαιμονισμός, ο οποίος ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος, αφού προσπαθεί να αλώσει τις συνειδήσεις μας, ώστε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να αποσπάσει την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα, προσφέροντας μας τέρψη με θεάματα, ώστε να κάνει μία όχι στρατιωτική αλλά μία πνευματική – τηλεοπτική κατοχή στις καρδιές μας.

Έχουμε καιρό όλοι μας να παρακολουθούμε με απληστία σίριαλ, που μας διδάσκουν πως μπορούμε να χαλάσουμε πολύ εύκολα τις οικογένειες μας, τα κύτταρα του έθνους μας, δεν έχουμε όμως καιρό να διαβάσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιους αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντιστάσεως, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά, και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν.

Ας είναι λοιπόν ο εορτασμός αυτός, έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο, και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας και Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας.


Ἄπολυτίκιον - Ἦχος α' - Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Απόδοση Απολυτικίου

Παρθένε, ανυμνούμε τις χάριτες της Σκέπης Σου, την οποία σαν φωτοφόρο σύνεφο απλώνεις πάνω μας, πέρα από κάθε προσδοκία και ανθρώπινη σκέψη. Και έτσι σκεπάζεις τον λαό Σου νοερά, από κάθε επιβουλή των εχθρών του. Γιατί Εσένα έχουμε αποκτήσει σαν σκέπη και προστάτη και βοηθό, και με ύμνους που μοιάζουν με βοή, Σου ψάλλουμε: Δόξα στα μεγαλεία Σου Αγνή: δόξα στη θεία Σου σκέπη. Δόξα γιατί για μας φροντίζεις πάντα πριν από την ώρα της κάθε μας ανάγκης, Αχραντε.


Πηγή: http://blogs.sch.gr/kantonopou
Περισσότερα...

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Άγιος Δημήτριος


Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθούμε στον Άγιο Δημήτριο, τη μνήμη του οποίου η εκκλησία μας τιμά στις 26 Οκτωβρίου.

Ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη περί το 280-284 μ.Χ. και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του τετράρχη Γαλερίου Μαξι-μιανού (284-305 μ.Χ.), εποχή κατά την οποία έγινε φοβερός διωγμός κατά των χριστιανών.


Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής και ευσεβούς οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ανεδείχθη δούκας της πόλης και στρατηγός όλης της Θεσσαλίας. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός. Μάλιστα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Ο Δημήτριος αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού» και συνέχισε να κηρύσσει τον ευαγγελικό λόγο, οδηγώντας στην πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Όταν ο Μαξιμιανός έμαθε για την χριστιανική δράση του Δημητρίου διέταξε να συλληφθεί στη Χαλκευτική Στοά, όπου δίδασκε, και να οδηγηθεί μπροστά του. Ο Δημήτριος δεν δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, παρ’ όλο που γνώριζε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι χριστιανοί. Αρχικά φυλακίστηκε σε ένα τόπο ακάθαρτο, σ' ένα παλαιό λουτρό, όπου παρέμεινε στερημένος τη συναναστροφή των ανθρώπων, αλλά παρηγορούμενος από τον Θεό.

Εκείνο τον καιρό διεξάγονταν αθλητικοί αγώνες στη Θεσσαλονίκη προς τιμήν του ρωμαίου επάρχου της Θεσσαλονίκης Γαλερίου Μαξιμιανού. Ένας από τους συμμετέχοντες, άνθρωπος του Μαξιμιανού, που ονομάζονταν Λυαίος, κόμπαζε πως ήταν ανίκητος και παράλληλα χλεύαζε τους χριστιανούς καλώντας τους να αναμετρηθούν μαζί του. Σύμφωνα με την παράδοση, ένας νεαρός στρατιώτης και κρυφός μαθητής του Δημητρίου, που ονομάζονταν Νέστωρας, επισκέφθηκε τον Δημήτριο στη φυλακή και του ζήτησε να προσευχηθεί για να τον βοηθήσει ο Κύριος μας να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. Ο άγιος προσευχήθηκε και του είπε: «Ύπαγε και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις». Η προφητικὴ αυτή φράση του Αγίου επαληθεύτηκε γρήγορα και απόλυτα!

Ο Νέστωρας παρουσιάστηκε στο στάδιο και ζήτησε να αναμετρηθεί με τον φοβερό Λυαίο. Μάταια προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Όταν ο τετράρχης είδε πως δεν άκουγε τίποτε και κανέναν, τον άφησε να αντιμετωπίσει τον γιγαντόσωμο Λυαίο. Ρίχνει το φτωχικὸ μανδύα του ο Νέστωρ και φωνάζει προς τον ουρανό: «Ο Θεὸς Δημητρίου, βοήθει μοι!» Όρμησε τότε με θάρρος πάνω στο γίγαντα. Για λίγο, οι αναπνοές των θεατών σταμάτησαν. Κι ύστερα είδαν όλοι τον ανίκητο ως τώρα Λυαίο, να κείτεται νεκρός μέσα στο στάδιο. Οι ειδωλολάτρες κυριολεκτικὰ εφρύαξαν. Και πιο πολὺ απ' όλους, ο Μαξιμιανός, που θεώρησε υπεύθυνο τον Δημήτριο και διέταξε να θανατωθούν και οι δύο αμέσως. Ο Νέστωρας αποκεφαλίστηκε έξω από τη λεγόμενη Χρυσή Πύλη. Είναι και αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται την 27η Οκτωβρίου, δηλαδή την επομένη της εορτής του Αγίου Δημητρίου.

Ο Δημήτριος, που βρίσκονταν ακόμα στο λουτρό φυλακισμένος, μόλις είδε τους στρατιώτες να έρχονται σήκωσε το δεξί του χέρι και οι στρατιώτες τον λόγχευσαν στην πλευρά, και ύστερα σε όλο του το σώμα. Έτσι τελειώθηκε ο Άγιος Δημήτριος δεχόμενος το μαρτυρικό στεφάνι. Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη κρυφά στον τόπο του μαρτυρίου, από ευλαβείς χριστιανούς.

Κάποιος μάλιστα φίλος του Αγίου που ονομάζονταν Λούπος, και ήταν παρόν την ώρα του μαρτυρίου, όταν έφυγαν οι στρατιώτες, πήγε γρήγορα και έβγαλε το δαχτυλίδι και το πανωφόρι του Αγίου και τα έβαψε στο αίμα του. Με αυτά ενεργούσε πολλά θαύματα. Ο Μαξιμιανός μόλις έμαθε αυτά έστειλε στρατιώτες και τον αποκεφάλισαν σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουνάλιο.

Εν τω μεταξύ, ο τάφος του Αγίου Δημητρίου μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου. Με την ανάδοση του μύρου συνδυάζονται τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου που, όπως αναφέρουν οι συναξαριστές του, συνέδεσε άρρηκτα το όνομα του με την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε «ο μόνος ακριβής φρουρός», «φύλαξ άυπνος», «πύργος απόρθητος», αλλά και «παντοίων, ιατρός, νοσημάτων». Σε ημέρες δοκιμασίας, όπως επιδρομές των Σαρακηνών, Σλάβων, Αβάρων, Αράβων κ.α., οι Θεσσαλονικείς τον ήθελαν να αγωνίζεται μαζί τους και να νικά. Η πόλη της Θεσσαλονίκης απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό ανήμερα της εορτής του, την 26η Οκτωβρίου 1912, και για τον λόγο αυτό η εορτή του είναι τόσο θρησκευτική, όσο και εθνική.

Ο Δημήτριος αποτελεί έναν από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης και είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος Ναός πάνω από τον τάφο του. Τον 5ο αιώνα εκτίσθη η πρώτη και μεγαλοπρεπής εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ένα από τα ωραιότερα μνημεία της ελληνικής ανατολής, όμως κάηκε τον 7ο αιώνα. Διακόσια χρόνια αργότερα ξανακτίστηκε και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Μωαμεθανούς μετετράπη σε τζαμί, που αποκαταστάθηκε μετά την απελευθέρωση. Δυστυχώς, κατά την μεγάλη πυρκαγιά στην Θεσσαλονίκη την 5η Αυγούστου του 1917, ο Ναός έγινε παρανάλωμα του πυρός και ανοικοδομήθηκε το 1928 από τον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο.

Ο Άγιος εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου. Και όπως αναφέρει ο καθηγητής Π. Πάσχος «Σε κάθε χωριὸ και κάθε πολιτεία, όπου υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, γίνονται τελετὲς και πανηγύρια, με πολλοὺς ευσεβείς πιστούς, που έρχονται να τιμήσουν τον Άγιο. Μα στην έμορφη πόλη του αγίου Δημητρίου, πανηγυρίζεται η μνήμη του με την πιο επιβλητικὴ μεγαλοπρέπεια, γιατί είναι η πατρίδα όπου γεννήθηκε κι όπου μαρτύρησε, κι όπου άπειρα θαύματα έκαμε, και την έσωσε τόσες φορὲς απὸ φανεροὺς κινδύνους. Μαζεύονται λοιπὸν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, απὸ τα πέρατα της Ορθοδοξίας ευλαβείς προσκυνηταί, να τιμήσουν τη μνήμη του και ν' αγιαστούν απὸ τα μύρα του αγίου τάφου του τα ιαματικά. (...) Οι Άγιοι ανήκουν σ' όλη την Εκκλησία, και κάθε πιστὸς που ζητάει τη βοήθεια και μεσιτεία του προς τον Θεό, για κάθε δύσκολη περίσταση, προστρέχει και παρακαλεί με παρρησία τους αγίους, χωρὶς να σκέφτεται πού αγίασαν ή πού μαρτύρησαν. Η αναστροφὴ των χριστιανών με τον κόσμο των αγίων, είναι η μεγαλύτερη παρηγοριὰ και ενίσχυση, που δίνει στα παιδιά της η Ορθοδοξία. Μ' αυτὸ τον τρόπο λατρεύεται ο Θεός, τιμώνται οι Άγιοί Του και προάγονται πνευματικὰ τα τέκνα της Εκκλησίας».

Ἀπολυτίκιον - Ἦχος γ’

Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον - Ἦχος β’

Τοῖς τῶν ἰαμάτων σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴν Ἐκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεν, ὁ δοὺς σοι τὸ κράτος ἀήττητον, καὶ περιέπων τὴν πόλιν σου ἄτρωτον, αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.


Αναδημοσίευση κειμένου από: faneromenihol.gr

Περισσότερα...

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος


Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στον Άγιος Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, τον συγγραφέα της πρώτης Θείας Λειτουργίας, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο στις 23 Οκτωβρίου.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος είναι ο πρώτος Ιεράρχης των Ιεροσολύμων. Ήταν γιος του Ιωσήφ, του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου, από την πρώτη του γυναίκα και ενομίζετο από τους Ιουδαίους ως αδελφός του Κυρίου.



Αλλά εκτός αυτού ονομάζεται Αδελφόθεος για τους εξής λόγους: “Πρώτον, για την θαυμαστή πολιτεία του και τις πολλές αρετές του, εξ αιτίας των οποίων ονομαζόταν από όλους δίκαιος. Δεύτερον, επειδή δεν ήταν συγκαταριθμημένος στον χορό των δώδεκα Αποστόλων και δεν είχε το προνόμιο να ονομάζεται Απόστολος, του δόθηκε το προνόμιο να ονομάζεται Αδελφόθεος και τρίτον, επειδή έκανε τον Χριστό συγκληρονόμο στο μερίδιο της πατρικής περιουσίας, ενώ οι άλλοι τρεις αδελφοί του αρνήθηκαν να πράξουν το ίδιο”. (Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Επτά Καθολικαί Επιστολαί, σελ. 2). Ετιμάτο περισσότερο από όλα τα αδέλφια του και αυτό φαίνεται και από τα όσα λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για τους συγγενείς του Χριστού κατά σάρκα. Ότι, δηλαδή, ονομάζονταν από όλους τους πιστούς Δεσπόσυνοι, αλλά ο Άγιος Ιάκωβος “εθεωρείτο ο πρώτος των Δεσποσύνων απάντων”. (ένθ’ ανωτ., σελ. 2). Ετιμάτο, επίσης, από όλους τους Αποστόλους και η γνώμη του ελαμβάνετο σοβαρά υπ’όψιν, όπως μαρτυρούν και οι “Πράξεις των Αποστόλων”.

Την μοναδική Επιστολή που συνέγραψε, την απευθύνει όχι προς τους πιστούς μίας συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας, αλλά προς όλους καθολικώς τους πιστούς, προς όλους τους Ιουδαίους, που πίστευσαν στον Χριστό και ήσαν διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη του κόσμου, και γι’ αυτό ονομάζεται καθολική Επιστολή. “Στην επιστολή αυτή διδάσκει, πρώτον, την διαφορά που έχουν οι πειρασμοί. Ποιος πειρασμός γίνεται στον άνθρωπο κατά παραχώρηση του Θεού και ποιος προξενείται από την επιθυμία του ανθρώπου. Δεύτερον, ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν την πίστη τους όχι μόνον με λόγια αλλά κυρίως με έργα. Τρίτον, παραγγέλλει να μη προτιμώνται στην Εκκλησία οι πλούσιοι περισσότερον από τους πτωχούς, αλλά μάλλον να επιπλήττονται οι πλούσιοι ως υπερήφανοι. Τέταρτον δε και τελευταίο, αφού παρηγορεί ο Άγιος εκείνους που αδικούνται και τους παρακινεί να μακροθυμούν και να υπομένουν μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού, δείχνοντάς τους με το παράδειγμα του Ιώβ το πόσον χρήσιμη είναι η υπομονή, παραγγέλλει στους ασθενείς να προσκαλούν τους ιερείς να τους χρίουν με έλαιο. Και όλοι οι πιστοί να προσπαθούν να επαναφέρουν στο δρόμο της αλήθειας αυτούς που έχουν πλανηθεί από αυτή, επειδή σε αυτούς δίδεται μισθός από τον Κύριο, η άφεση των αμαρτιών τους”. (Αγίου Νικοδήμου, ένθ’ ανωτ., σελ. 2).

Ο Άγιος Ιάκωβος συνέγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία, η οποία είναι κατανυκτική και διασώζει τον τρόπο λατρείας των Χριστιανών των Αποστολικών χρόνων. Τελείται και σήμερα, την ημέρα της εορτής του, αλλά και την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων.

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος, σύμφωνα με τον Άγιο Θεοφύλακτο, ονομαζόταν μικρός σε αντιδιαστολή με τον Απόστολο Ιάκωβο, τον αδελφό του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, ο οποίος εκαλείτο μέγας, επειδή ανήκε στον χορό των δώδεκα Αποστόλων. “Ήσαν δε και γυναίκες από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αίς και Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιακώβου του μικρού και Ιωσή μήτηρ” (Μάρκ. ιε΄, 40). Η δεύτερη Μαρία είναι η Θεοτόκος, η οποία ενομίζετο μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή.

Το τέλος της ζωής του ήταν μαρτυρικό. Επειδή με τον ένθεο ζήλο του οδήγησε πολλούς στην θεογνωσία, τον γκρέμισαν οι Ιουδαίοι από το πτερύγιο του Ναού και όταν είδαν ότι εξακολουθούσε να ζη τον λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου.

Η επιστολή του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου είναι ένα καταπληκτικό κείμενο, το οποίο προξενεί στην ψυχή αληθινή παρηγοριά, ανεκλάλητη χαρά και αποδιώχνει κάθε είδους απελπισία. Ρυθμίζει κατά τον καλύτερο τρόπο τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τονίζει, ότι δεν πρέπει να χωρίζονται οι άνθρωποι σε ομάδες, ανάλογα με τα χρήματα και τα αξιώματα που διαθέτουν, αλλά θα πρέπει να επιδεικνύεται προς όλους ο ίδιος σεβασμός, επειδή είναι εικόνες του Χριστού. Υποδεικνύει την οδό της καθάρσεως, της θεραπείας της ψυχής από τα πάθη, για να φωτισθεί ο νους και να αποκτήσει ο άνθρωπος προσωπική γνώση του Θεού. Αλλά δεν παραλείπει να τονίσει και την αξία της παρουσίας του Ιερέως - Θεραπευτού - καθώς και την χρησιμοποίηση υλικών στοιχείων, όπως το λάδι, το οποίο αγιάζεται και δι’ αυτού ενεργεί η άκτιστη Χάρη του Θεού.

Επίσης, κάνει λόγο για την ανθρώπινη σοφία και την αντιπαραβάλλει με την σοφία την “άνωθεν κατερχομένην”, την οποία ονομάζει αγνή, ειρηνική, επιεική, ευπειθή, γεμάτη ευσπλαχνία και αγαθούς καρπούς, αμερόληπτη και ειλικρινή, επειδή είναι απαλλαγμένη από τα πάθη, τα οποία προκαλούν έριδες, μαλώματα, ακαταστασία “καί πάν φαύλον πράγμα”. Υπάρχουν σοφοί κατά Θεόν και σοφοί κατά κόσμον, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που κατέχουν και τις δύο σοφίες. Άλλωστε, η ανθρώπινη σοφία πλουτίζει την διάνοια, ενώ η σοφία του Θεού η ενυπόστατος, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, πλουτίζει την καρδιά με την άκτιστη θεία Χάρη και της χαρίζει όλα εκείνα τα αγαθά που αποζητά ο άνθρωπος και τα απαριθμεί ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή αγάπη, χαρά, ειρήνη κ.λ.π. Με την λογική κατανοεί ο άνθρωπος το γράμμα των όσων ακούει ή αναγινώσκει, ενώ με τον φωτισμένο νου έχει την δυνατότητα να εισδύει στο βάθος των λεγομένων και αναγινωσκομένων και έτσι μπορεί να κατανοεί το πνεύμα και το βαθύτερο νόημά τους και να τα ερμηνεύει σωστά.

Η μελέτη του βίου και της επιστολής του Αγίου Ιακώβου βοηθά τον πιστό να ενταχθεί στην προοπτική της θεραπείας, δια της οποίας αποκτά αληθινή γνώση του εαυτού του, εμπειρική γνώση του Θεού και πραγματική κοινωνία με τους συνανθρώπους του.

Ἀπολυτίκιον -Ἦχος δ’.

Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον· ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον· τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος· τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. 
Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Αναδημοσίευση κειμένου από: parembsasis.gr
Περισσότερα...

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Άγιος Γεράσιμος


Στον Άγιο Γεράσιμο Κεφαλληνίας θα αναφερθούμε στη σημερινή μας ανάρτηση, του οποίου η Οσιακή Κοίμηση τιμάται από την Εκκλησία μας στις 16 Αυγούστου και η Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου Του στις 20 Οκτωβρίου.

Καταγωγή και μόρφωση του

Ο χρόνος γεννήσεως του ανάγεται στο έτος 1509. Τόπος, τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας. Γονείς του η Καλή και ο Δημήτριος, απόγονος του οίκου των Νοταράδων.


Οι γονείς του ήταν πλούσοι και ευσεβής. Ο Άγιος, έχοντας και «δεξιάν φύσιν», απέκτησε ζηλευτή μόρφωση. Και ενώ είχε τις προϋποθέσεις για πλούτο, δύναμη και μόρφωση, αυτός διέγραψε την κοσμίκη δόξα. Αρνήθηκε την παρότρυνση των γονιών του να νυμφευθεί και προτίμησε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο.


Προσκυνηματικές επισκέψεις σε τόπους ιερούς

Όταν ήταν 20 χρονών έφυγε από το σπίτι και πήγε στη Ζάκυνθο, όπου έζησε για σύντομο διάστημα, εκεί πήγε για συμπληρώσει την εκπαίδευση του. Επόμενος σταθμός του ήταν η Κωνσταντινούπολη, η Χαλκηδόνα και τα μοναστήρια γύρω από την Προποντίδα. Φορτωμένος με εμπειρίες και γνώσεις από τις Ιερές αυτές επισκέψεις ο Γεράσιμος πόθησε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μοναχική ζωή. Έτσι, επόμενος σταθμός του υπήρξε το Άγιον Όρος. Τότε εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Γεράσιμος.


Στην Ιερουσαλήμ χειροτονείται ιερέας

Κατά το έτος πιθανόν 1538 έφθασε μετά από κοπιαστικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα, για μεγάλο χρονικό διάστημα υπηρέτησε στον Ιερό ναό της Αναστάσεως του Χριστού (Πανάγιο Τάφο) και έλαβε το δεύτερο βαθμό τής Ιεροσύνης από τον πατριάρχη Γερμανό Α΄, του οποίου διετέλεσε και στενός συνεργάτης. Ιδιαίτερα τον ανέπαυε, όταν μπορούσε, να αποσύρεται στα Ιερά μοναστήρια γύρω από τον Ιορδάνη ποταμό, προκειμένου να κάνει περισυλλογή και να επιδίδεται σε αυστηρότερη άσκηση.


Κρήτη και Ζάκυνθος

Μετά από 12 χρόνια στους Αγίους Τόπους ο Άγιος ζήτησε την άδεια από τον Πατριάρχη να αναχωρήσει για την Κρήτη. Δεν είναι γνωστό για πόσο ακριβώς διάστημα παρέμεινε στην Κρήτη. Ίσως για ένα ή δύο χρόνια. Κατόπιν, «ταύτης ἐκβᾶς, εἰς Ζάκυνθον προσαποπλέει». Όντας εκ πεποιθήσεως αυστηρός ασκητής βρήκε ένα έρημο και δύσβατο τόπο «ἐν ὤ ἠσκεῖτο». Όπως ήταν φυσικό, η ασκητική του ζωή και η αγιότητα του βίου του προσείλκυαν την αγάπη των κατοίκων του νησιού, οι οποίοι προσέτρεχαν στο ασκητήριο του για να λάβουν την ευλογία και να ακούσουν το λόγο του Θεού και τις σοφές συμβουλές του αγίου. Το γεγονός αυτό προσέκρουε στη μετριοφροσύνη του και την ασκητική ζωή του.


Στην Κεφαλονιά


Αφήνοντας την Ζάκυνθο πορεύτηκε στην Κεφαλονιά. Αρχικά εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά νοτιοδυτικά από την πόλη του Αργοστολίου, το γνωστό ως σήμερα ως «σπήλαιο τ’ Αγίου». Ζούσε με αυστηρή άσκηση, νηστεία και προσευχή, αντιμετωπίζοντας με τη χάρη του Κυρίου τις επιθέσεις των δαιμόνων που δεν έπαψαν να τον πολεμούν. Ενώ όμως ο όσιος Γεράσιμος είχε έρθει στην Κεφαλονιά για να βρει μεγαλύτερη ησυχία απ’ όση στη Ζάκυνθο, ο Θεός τον επέλεξε για να προσφέρει παράλληλα ψυχική στήριξη στο δοκιμαζόμενο από την παπική προπαγάνδα Ορθόδοξο πλήρωμα του νησιού. Αποφάσισε μετά από έξι χρόνια παραμονής του εκεί, να αναζητήσει νέο ερημικό τόπο για εγκατάσταση και άσκηση. «Ανέβηκε λοιπόν σε κάποιον τόπο που λεγόταν Ομαλά…».


Άσκηση, κοινοβιακή ζωή, διδασκαλία

Όταν έφτασε ο όσιος Γεράσιμος στα Ομαλά την κυριότητα των οποίων κτισμάτων υπήρχαν ακόμα είχε ο ιερέας Γεώργιος Βάλσαμος. Αυτός του παρεχώρησε το ερημοκλήσι της Θεοτόκου με την εξουσιοδότηση «νά ποιήση (ὁ Γεράσιμος) ὡς αὐτός θέλει εἰς αὐτό τό μοναστήριον, εἰς ἀνακαινισμόν καί δόξαν Θεοῦ», όπως διασώζεται στο σχετικό «παραχωρητήριον» έγγραφο του έτους 1561.

Ανακαίνισε το ναό εκ βάθρων. Γυναίκες, που ποθούσαν τη μοναχική ζωή εκάρησαν και έλαβαν το αγγελικό σχήμα. Ο όσιος, με την ευλογία του επισκόπου Κεφαλληνίας Παχωμίου Μακρή, ζητεί και λαμβάνει σιγίλλιο πατριαρχικό και αναγνωρίζεται το μοναστήρι του σταυροπήγιο. Κτίζει κελιά και οικίσκους, περιτειχίζει τη μονή, αυξάνεται ο αριθμός των μοναζουσών που ασκούνται στην προσευχή και τη νηστεία αυστηρά, ενώ ο ίδιος διδάσκει νυχθημερόν «τήν πνευματικόν ἰσάγγελον πολιτείαν» και ασκείται ακόμα πιο σκληρά, φθάνοντας κατά τον υμνωδό του στην παντέλεια «ἐνόρασιν τοῦ Θεοῦ ὄμματι διανοίας».


Η εν Κυρίω κοίμησή του

Δέκα και εννέα χρόνια από την έλευση του στα Ομαλά και στη Μονή της Νέας Ιερουσαλήμ, ενώ διήγε πλέον το εβδομηκοστό «και μικρόν τι προς» έτος της ζωής του, εκλήθη ο όσιος Γεράσιμος στον ουρανό. Ο συναξαριστής του αναφέρει ότι έλαβε θεία αποκάλυψη πώς έφθασε ο καιρός της αποδημίας του. Αφού ταπεινά ευχαρίστησε με ευγνωμοσύνη τον Κύριο, διότι τον αξίωσε να περάσει το διάστημα της πρόσκαιρης τούτης ζωής κατά το θείο θέλημα, φώναξε με τη συνηθισμένη του πραότητα και ιλαρότητα, σαν φιλόστοργος πατέρας και έμπιστος ποιμένας, τα πνευματικά και αγαπητά του τέκνα και τους αποκάλυψε ότι έφθασε ο καιρός της αποδημίας του. Τους ζήτησε να μη χαραχθούν ούτε να λυπηθούν γι' αυτό που τους έλεγε, αλλά και να χαρούν διότι ο ίδιος θα τους επισκέπτεται και θα τους φροντίζει καλύτερα, αφού θα βρίσκεται πλέον κοντά στον Πλάστη και Θεό του, στην ουράνια βασιλεία. Κατόπιν τους συμβούλεψε να θυμούνται πάντοτε καλά τις υποσχέσεις που έκαναν στον ουράνιο Νυμφίο τους, όταν ντύθηκαν το αγγελικό σχήμα.

Συνεχίζοντας, τους παρότρυνε να γυμνωθούν από κάθε σχέση και προσπάθεια του φθαρτού και μάταιου τούτου κόσμου και να έχουν προσηλωμένη την προσοχή και την αγάπη τους στον Θεό. Να εφαρμόζουν τους μοναχικούς κανόνες και να έχουν μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια. Να είναι ταπεινοί και ανεξίκακοι, καθώς είναι ο Ιησούς Χριστός. Και αν κάτι θεάρεστο κατορθώσουν η κάποια αρετή, να τα αποδίδουν όλα στη χάρη του Θεού και στην ευσπλαχνία επειδή τα κακά και οι αμαρτίες είναι του ανθρώπου, αλλά τα αγαθά και οι αρετές προέρχονται και χαρίζονται δωρεάν από μόνον τον Θεόν.

Αφού μ’ αυτά και άλλα παρόμοια παρηγόρησε ο άγιος Γεράσιμος τα πνευματικά του τέκνα και τα στήριξε και τα ευλόγησε, παρέδωσε ήρεμα και με χαρά τη μακάρια ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, τον όποιο τόσο θερμά από μικρό παιδί αγάπησε και τόσο πιστά υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή, ως δούλος αγαθός και πιστός (Ματθ. 25,19). Από τα εβδομήντα, και κάτι περισσότερο, χρόνια που έζησε σε τούτη την πρόσκαιρη και φθαρτή ζωή ο άγιος, δεκαεννέα τα πέρασε στη σεβάσμια Μονή την οποία εκ θεμελίων ανήγειρε και άφησε ως πατρική κληρονομιά στα πνευματικά του τέκνα και στις μοναχές που ασκούνται σ' αυτήν, όπως έγραψε στη διαθήκη του.

Η μακάρια κοίμηση του έγινε στις 15 Αυγούστου του έτους 1579. Επειδή όμως κατά την ήμερα αυτή τιμάται η Μετάσταση στους ουρανούς της Υπεραγίας Θεοτόκου, η μνήμη του άγεται και η Ακολουθία του ψάλλετε στις 16 του Ιδίου μηνός.


Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του

Δύο χρόνια μετά τον ενταφιασμό του αγίου Γερασίμου (το 1581), ο πατριαρχικός έξαρχος του οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως έκανε την ανακομιδή του τιμίου λειψάνου, το οποίο -ώ του θαύματος-, βρέθηκε στον τάφο ακέραιο! «Ἀλλ' ἐπειδή πολλοί ἀπό τούς ἐναντίους, κινούμενοι πρός κατηγορίαν τῆς ἄμωμου Ἐκκλησίας ἠμῶν, ἐλάλουν ἀσέβειαν», ενταφιάστηκε και πάλι το ιερό λείψανο. Όταν πέρασε το καθορισμένο εξαρχής διάστημα των οκτώ μηνών, έγινε και η δεύτερη ανακομιδή. «Καί ἐκβάζουν τό ἅγιον λείψανον, τό ὁποίον εἰς αἰσχύνην τῶν ἐναντίων καί καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων, ὄχι μόνον εὑρέθη πάλι σῶον καί ἀκέραιον ὁμού μέ τά ἱερά μέ τά ὁποία ἐνεταφιάσθη», αλλά απέπνεε και άρρητη ευωδιά, ενώ έφερε πάνω του και όλα τα αισθητά σημεία της αγιότητας και της θείας χάριτος. Η ανακομιδή του ιερού λειψάνου τιμάται στις 20 Οκτωβρίου.

Αυτή η αγιότητα έγινε φανερή και από τα σημεία και θαύματα που επιτελέστηκαν και επιτελούνται σε όσους προστρέχουν στον όσιο Γεράσιμο με πίστη και ευλάβεια. Διότι δεν ήταν δυνατό να μείνει κρυμμένη η τόσο μεγάλη αρετή και η αγιότητα του, αλλά και η ενέργεια της θείας χάριτος, η οποία κατοικούσε επάξια σ' αυτόν.


Ἀπολυτίκιον - Ἦχος α΄- Αὐτόμελον.

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Κοντάκιον - Ἦχος γ΄- Ἡ Παρθένος σήμερον.

Εὐχαρίστοις ᾄσμασι, τῶν Κεφαλλήνων ἡ νῆσος, προσκαλεῖται σήμερον, τῶν Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, μέγιστον, νεοφανέντα ἀγκωμιάσαι, καύχημα, Ὀρθοδοξίας ἀναφανέντα, τὸν Γεράσιμον τὸν θεῖον, τὸν ῥύστην ταύτης ὁμοῦ καὶ πρόμαχον.

Μεγαλυνάριον.

Τῆς ὁμολογίας Χριστιανῶν, ἔθετό σε σὲ στῦλον, ἀδιάσειστον ὀ Θεός, τὸ σεπτόν σου σκῆνος, Γεράσιμε δοὺς πᾶσι, τοῖς ἐναντίοις λίθον, δεινοῦ προσκόμματος.


Αναδημοσίευση κειμένου από: xristianos.gr
Περισσότερα...

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Ο Άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς


"᾿Ασπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός", γράφει στήν πρός Κολασσαεῖς (δ΄14) ἐπιστολή του ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, γιά τόν ῾Αγιο Εὐαγγελιστή Λουκᾶ, τοῦ ὁποίου, ἡ ᾿Εκκλησία μας ἑορτάζει τή μνήμη στίς 18 ᾿Οκτωβρίου.

῾Ο ᾿Απόστολος Λουκᾶς, πού δέν εἶναι ἀπό τούς "αὐτό-πτας" τοῦ Λόγου, ῞Ελληνας στήν καταγωγή καί τήν ἀνα-τροφή, ἔγινε συνέκδημος καί συνοδός τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου καί μᾶς ἄφησε δύο βιβλία στήν Καινή Διαθήκη, τό φερώνυμο Εὐαγγέλιο καί τίς Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων.


῾Ο ῞Αγιος Λουκᾶς, ὀνομάζεται καί Εὐαγγελιστής τῆς Παναγίας, γιατί περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους Εὐαγγελιστές, περιγράφει λεπτομέρειες καί παρέχει πολύτιμες πληροφορίες γιά τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο, στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του. Τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, τήν ἐπίσκεψη Της στήν ᾿Ελισάβετ, μητέρα τοῦ τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου, τόν ῞Υμνο τῆς Παναγίας "Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον... ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί...", καί ἄλλα περιστατικά ἀπό τήν παιδική ἠλικία τοῦ ᾿Ιησοῦ καί τῆς Μητέρας Του, τά γνωρίζουμε μόνο ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ.

῾Ο Εὐαγγελιστής Λουκᾶς γεννήθηκε στήν ᾿Αντιόχεια τῆς Συρίας ἀπό ῞Ελληνα πατέρα καί ἔλαβε ἰατρικές γνώσεις, ἐξελισσόμενος σ᾿ ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους γιατρούς τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου. Παράλληλα ἐπέδειξε μεγάλη κλίση στή ζωγραφική. ᾿Επί Αὐτοκράτορος Τίτου Κλαυδίου, βρίσκεται στή Θήβα, ὅπου ἐξασκεῖ τό ἰατρικό ἐπάγγελμα. ᾿Εκεῖ γνωρίζει τόν ᾿Απ. Παῦλο, περιοδεύοντα, "καί πιστεύσας τῷ Χριστῷ, ἀπώσατο τήν πατρώαν πλάνην", γίνεται δηλ. ἀπό εἰδωλολάτρης Χριστιανός καί ἀφήσας τήν "θεραπεία τῶν σωμάτων", ἀσχολεῖται μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τή "θεραπεία τῶν ψυχῶν".

Στή διάρκεια τῆς συνοδοιπορείας του μέ τόν ᾿Απ. Παῦλο, συγγράφει τό "κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον", τό ὁποῖο καί ἀποστέλλει στόν ἡγεμόνα τῆς ᾿Αχαΐας Θεόφιλο. Στόν ἴδιο, ἀργότερα ἀποστέλλει καί τό δεύτερο συγγραφικό του ἔργο "Πράξεις τῶν ᾿Αποστόλων".

᾿Αναδείχθηκε ἄριστος συνεργάτης τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου καί πιστά ἀφοσιωμένος στό ἔργο καί τόν ἀγώνα γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Γι᾿ αὐτό καί ὁ θεῖος Παῦλος, κατά τή δεύτερη φυλάκισή του στή Ρώμη, γράφει πρός τόν Τιμόθεο: "Λουκᾶς ἐστι μόνος μετ᾿ ἐμοῦ" (Β΄Τιμ.δ΄11).

Μετά τό χωρισμό του ἀπό τόν ᾿Απ. Παῦλο, λόγω τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου στή Ρώμη, περιοδεύει, κηρύσσοντας τό Εὐαγγέλιο στή Δαλματία, ᾿Ιταλία, Γαλλία καί προπαντός ἀνά τήν ῾Ελλάδα (κυρίως ᾿Αχαΐα καί Βοιωτία), καταλήγοντας στή Θήβα, ὅπου σέ ἠλικία ὀγδόντα ἐτῶν, ἀναπαύεται "ἐν εἰρήνῃ" (κατ᾿ ἄλλους "μαρτυρικῷ θανάτῳ"). Στόν τάφο του, θέλοντας ὁ Θεός νά δοξάσει τόν πιστό Του θεράποντα καί ἐργάτη, ἔβρεξε κολλύρια, σύμβολα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης.

Τόν 4ο μ.Χ. αἰ., ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος, γιός τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεταφέρει τό λείψανό του στήν Κωνσταντινούπολη καί τό τοποθετεῖ στό Ναό τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων.

῾Ο Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὅμως, εἶναι καί ὁ πρωτοπόρος στήν ἐξαιρετική Τέχνη τῆς ῾Αγιογραφίας. Εἶναι ὁ πρῶτος πού ζωγράφισε, μέ τήν τέχνη τοῦ κεριοῦ καί τῆς μαστίχας, τήν Εἰκόνα τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, πού βαστᾶ στήν ἀγκαλιά Της τό Θεῖο Βρέφος, τόν Κύριο μας ᾿Ιησοῦ Χριστό. Αὐτή καί ἄλλες δύο εἰκόνες, τίς μεταφέρει στά ῾Ιεροσόλουμα, γιά να τίς δείξει στήν ἴδια Τήν Παναγία καί νά Τή ρωτήσει, ἄν Τῆς ἀρέσουν. ᾿Εκείνη, μέ μεγάλη χαρά τίς ἀποδέχθηκε, τίς εὐλόγησε καί εἶπε: "῾Η χάρις τοῦ ἐξ ἐμοῦ τεχθέντος εἴη δι᾿ ἐμοῦ μετ᾿ αὐτῶν". Παρόμοια ζωγράφισε καί τίς εἰκόνες τῶν ῾Αγίων καί Κορυφαίων ᾿Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου. ῎Εκτοτε, ἡ ὑπέροχη αὐτή Τέχνη τοῦ ἀπεικονισμοῦ τῶν ῾Αγίων, δηλαδή τῆς ῾Αγιογραφίας, διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τήν οἰκουμένη.


Ἀπολυτίκιον -Ἦχος γ'

Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον

"Μακαρίζομέν σου τήν δεξιάν, Λουκᾶ θεηγόρε, δι᾿ἧς ἔχομεν οἱ πιστοί, τάς τοῦ Θεοῦ Λόγου διττάς ἁγίας πλάκας καί τήν σεπτήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος." 


Αναδημοσίευση κειμένου από: saintlucas.gr
Περισσότερα...

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Συμεών ο Νέος Θεολόγος


Στην ανάρτηση αυτή θα αναφερθούμε στον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο στις 12 Οκτωβρίου.

Ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος γεννήθηκε το 949 στην Γαλάτη της Παφλαγονίας (Μικράς Ασίας). Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και κατόπιν εισήλθε στην αυτοκρατορική αυλή ως αξιωματούχος. Επειδή, όμως, είχε ανώτερες αναζητήσεις δεν τον ικανοποιούσαν τα κοσμικά αξιώματα.



Είχε την ευλογία να συνδεθεί με τον γέροντα Συμεών τον Ευλαβή, με την καθοδήγηση του οποίου ασκήθηκε πνευματικά. Και ενώ ήταν ακόμη λαϊκός απέκτησε την πρώτη εμπειρία του ακτίστου Φωτός. Σε ηλικία 27 ετών εισήλθε ως δόκιμος στην Μονή του Στουδίου και αργότερα στην Μονή του Αγίου Μάμαντα, όπου έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά από παραμονή τριών ετών στη Μονή εξελέγη ηγούμενος, επειδή, όμως, θέλησε να επιβάλει τους μοναστικούς κανόνες του Μεγάλου Βασιλείου, συνάντησε ζωηρή αντίδραση εκ μέρους των μοναχών και παραιτήθηκε.

Ενώ έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως στο γενικότερο περιβάλλον της Κωνσταντινουπόλεως, πολεμήθηκε από τον Μητροπολίτη πρώην Νικομηδείας, και ταυτόχρονα Πρωτοσύγκελλο, Στέφανο. Αιτία ήταν η ζηλοτυπία του Στεφάνου, που δεν ανεχόταν την φήμη του Συμεών ως θεολόγου. Και επειδή δε μπορούσε να τον κατηγορήσει για κανέναν άλλον λόγο, χρησιμοποίησε το γεγονός ότι ο Συμεών με δική του πρωτοβουλία γιόρταζε στο Μοναστήρι του την μνήμη του μακαριστού πνευματικού του πατέρα Συμεών του Ευλαβούς. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοριστεί ο Όσιος σε έρημο τόπο τής Προποντίδας. Εκεί βρήκε ερειπωμένο Ναό της Αγίας Μαρίνας, τον οποίο ανακαίνισε με προσωπική του προσπάθεια και στη συνέχεια ανήγειρε Μοναστήρι, στο οποίο συγκεντρώθηκαν πολλοί μοναχοί. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί και πολλά σημαντικά πρόσωπα της Κωνσταντι- νουπόλεως τον επισκέπτονταν ζητώντας πνευματική καθοδήγηση. Τελικά δικαιώθηκε, αλλά παρέμεινε στον τόπο της εξορίας του μέχρι την οσιακή κοίμησή του.

Η μνήμη του καθιερώθηκε να εορτάζεται πανηγυρικά την 12η Οκτωβρίου, επειδή η ημέρα της κοιμήσεώς του (12η Μαρτίου) συμπίπτει με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Από τις συγγραφές του σώζονται 92 λόγοι και 282 πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, καθώς και θεολογικά ποιήματα. Η Εκκλησία του απένειμε τον τιμητικό τίτλο του Νέου Θεολόγου.

Στη συνέχεια θα γευθούμε μερικές σταγόνες πνευματικού ύδατος, από την ζωήρρητη πηγή της θεόπνευστης διδασκαλίας του, και συγκεκριμένα από το πόνημά του «Αλφαβητικά Κεφάλαια».

- «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να προσεγγίζει κάποιος τον Θεό χωρίς τον πρέποντα φόβο και σεβασμό και ευλάβεια.. Αυτός που προσεύχεται ή ψάλλει επιπόλαια και όπως τύχει και καταφρονητικά σ’ εκείνον που είναι φοβερός ακόμη και στα Σεραφείμ, είναι φανερό ότι τον αγνοεί. Γι’ αυτό κι ο Θεός αν και θέλει να τον ελεήσει, δεν μπορεί... Είναι καλύτερα λοιπόν να μην ψάλλει κανείς καθόλου στον Θεό, παρά να ψάλλει μόνο με το στόμα... Όπως ακριβώς ο νους βλέπει και ο νους ακούει, κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει και ο νους να ψάλλει διά του στόματος... Πρέπει λοιπόν διά του στόματος ο νους να ψάλλει στον Θεό. Επειδή, όμως, είναι ακατόρθωτο και αδύνατο ο νους να ψάλλει, αν προηγουμένως δεν δεχθεί τον φωτισμό και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να φροντίσει γι’ αυτό πριν από κάθε τι άλλο... Πρέπει λοιπόν να διορθώσουμε πρώτα τον νου, να είναι συγκεντρωμένος όταν προσεύχεται, όταν διαβάζει, όταν διδάσκεται. Διαφορετικά, όλα τα άλλα είναι ανώφελα και ποτέ δε θα έλθει προκοπή στην ψυχή... Διότι κατά το μέτρο της διορθώσεως του νου, δίδεται στον καθένα και το μέτρο της γνώσης και επίγνωσης του εαυτού του και του Θεού».

Ο νους είναι ο οφθαλμός της ψυχής. Όταν ο νους φωτίζεται, τότε ο άνθρωπος βλέπει την δόξα του Θεού, Τον γνωρίζει αληθινά, αλλά αποκτά και αυτογνωσία. Στην κατάσταση αυτή η προσευχή του είναι καθαρή και εισακούεται από τον Θεό. Φωτίζεται δε ο νους όταν κανείς αγωνίζεται να εφαρμόζει τις εντολές του Θεού στην ζωή Του, ήτοι να ζει με άσκηση, προσευχή και μυστηριακή ζωή.

- «Παιδιά και νέοι και γέροντες προσκαλούμενοι στον ναό του Κυρίου και στις ακολουθίες βαριούνται, όμως στα θέατρα και στους χορούς και στα παιχνίδια χαίρονται, τρέχοντας με προθυμία. Άρα ποια και πόσο μεγάλη δύναμη χρειάζεται η ανθρώπινη φύση, ώστε να αλλάξει και να αποβάλει το παρά φύση που το νομίζει κατά φύση, και να αποκτήσει το ήθος που είναι κατά φύση και όμως της φαίνεται παρά φύση; Γι’ αυτό αν δεν αναπλασθεί με τη χάρη του Ιησού, δεν μπορεί να μετακινηθεί στο κατά φύση».

Πολλές φορές έχουμε ακούσει να διατυπώνεται η άποψη, κυρίως από τους λεγόμενους φυσιολάτρες, ότι φυσική ζωή είναι η ζωή μέσα στην φύση και κατά συνέπεια φυσικός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπά την φύση. Άλλοι πάλι θεωρούν ως φυσική ζωή την βίωση της αμαρτίας, και μάλιστα αναφερόμενοι σε αμαρτωλές πράξεις λένε ότι αυτά είναι φυσικά πράγματα και κατά συνέπεια, οι αμαρτάνοντες ενσυνείδητα χωρίς να μετανοούν είναι καθ’ όλα φυσιολογικοί άνθρωποι. Σύμφωνα, όμως, με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως την εκφράζει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, καθώς και άλλοι Πατέρες, φυσικός άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος, με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό του αγώνα, μεταμόρφωσε τα πάθη του και αναγεννήθηκε πνευματικά. Δηλαδή, έφθασε στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο ή ακόμη και υψηλότερα, αφού ενώθηκε με τον Χριστό. Ο Αδάμ και η Εύα πριν από την πτώση τους στην αμαρτία ήσαν φυσικοί άνθρωποι, αφού εκπλήρωναν τον σκοπό για τον οποίο πλάσθηκαν. Είχαν φωτισμένο νου, έβλεπαν τον Θεό και συνομιλούσαν μαζί Του. Είχαν αληθινή αγάπη μεταξύ τους αλλά αγαπούσαν και ολόκληρη την κτίση. Επομένως, ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία έχει την δυνατότητα να ενωθεί με τον Θεό και όταν το κατορθώσει, με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό του αγώνα, τότε «θα βλέπει μέσα του την Χάρη του Αγίου Πνεύματος να διαμένει και να ενεργεί τις αρετές».

Κατά τον Άγιο Συμεών, «ο άνθρωπος που στερείται την Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι νεκρός για τον Θεό, μη μπορώντας να έχει πολίτευμα στους ουρανούς», ενώ εκείνος μέσα στον οποίο ενεργεί το Άγιον Πνεύμα είναι άνθρωπος πνευματικός, γεμάτος ζωντάνια, με πλήρωμα και νόημα ζωής.

Αναδημοσίευση κειμένου από: paremvasis.gr
Περισσότερα...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Κυριακή του Σπορέως


Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθούμε στην όμορφη παραβολή του σπορέως και στους συμβολισμούς που από αυτήν απορρέουν.

Αγωγός θείας χάριτος

Στην Παραβολή του σπορέως, καθώς ο γεωργός έσπερνε σπόρους στο χωράφι του, άλλοι σπόροι έπεσαν κοντά στο δρόμο του χωραφιού, καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και τους κατέφαγαν τα πουλιά του ουρανού.


Άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος, και αφού φύτρωσαν, ξεραθήκαν, επειδή δεν είχαν υγρασία. Άλλοι πάλι σπόροι έπεσαν σε έδαφος γεμάτο από σπόρους αγκαθιών, και όταν βλάστησαν, τους έπνιξαν τα αγκάθια τελείως. Και άλλοι σπόροι έπεσαν στην εύφορη γη και έκαναν καρπό εκατό φορές περισσότερο.

Οι μαθητές μόλις άκουσαν την παραβολή αυτή, παρακάλεσαν τον Κύριο να τους την εξηγήσει. Και ο Κύριος είπε: Ο σπόρος συμβολίζει το λόγο του Θεού.

Γιατί όμως ο Κύριος παρομοιάζει τον λόγο του με σπόρο; Διότι, όπως ο σπόρος κρύβει μέσα του πολλές μυστικές δυνάμεις και μέσα στο χώμα φέρνει ζωή, έτσι και ο λόγος του Θεού, όταν πέσει στις καρδιές μας, έχει τη δύναμη να επιτελεί μέσα μας μία εσωτερική μεταμόρφωση και να μας μεταγγίζει ζωή. Διότι ο λόγος του Θεού είναι φορτισμένος με ζωή, με θεία χάρη. Είναι αγωγός θείας χάριτος. Σε κάθε λόγο του Θεού υπάρχει χάρη αγιότητας, η οποία πέφτει σιγά - σιγά, σταγόνα - σταγόνα, στην ψυχή μας. Δημιουργεί μέσα μας μια εσωτερική μεταρσίωση. Αθόρυβη και αθέατη στην αρχή. Πολύ γρήγορα όμως αρχίζει και γίνεται φανερή. Κάθε λόγος του Χριστού καθώς εισέρχεται στην ψυχή μας, χύνει άπλετο φως στο σκοτάδι. Και σιγά-σιγά καθαρίζει κάθε ρύπο και αμαρτία. Δημιουργεί μέσα μας νέα ζωή. Νέα φρονήματα τώρα, νέοι πόθοι, νέα ενδιαφέροντα. Από αλλά ελκύεται πλέον η καρδιά μας και αλλιώς βλέπουμε και κρίνουμε τα πάντα γύρω μας. Αποκτά ανώτερη ποιότητα ο εσωτερικός μας κόσμος, και σιγά - σιγά συντελείται ο αγιασμός μας.


Καρδιές άκαρπες

Ο Κύριος στη συνέχεια ερμηνεύει τα διάφορα μέρη του χωραφιού της παραβολής. Το έδαφος κοντά στο δρόμο, λέει, συμβολίζει εκείνους τους ανθρώπους που ακούν απλώς και μόνο το λόγο, αλλά έπειτα αφήνουν τον διάβολο να έλθει μέσα τους και να αφαίρεση το θειο λόγο από τις καρδιές τους. Το πετρώδες έδαφος συμβολίζει εκείνους οι οποίοι δέχονται με χαρά και ενθουσιασμό το θειο λόγο• δεν έχουν όμως βαθιές ρίζες, και γι’ αυτό όταν έλθει καιρός πειρασμού ή διωγμού, απομακρύνονται από την πίστη. Και η γη με τα αγκάθια δηλώνει εκείνους που άκουσαν το λόγο του Θεού και αρχίζουν με κάποια προθυμία να βαδίζουν στο δρόμο της πίστεως. Πνίγονται όμως από τις αγωνιώδεις φροντίδες για να αποκτήσουν πλούτη, και από τις απολαύσεις της σαρκικής ζωής, και έτσι δεν δίνουν καρπό. Υπάρχουν όμως και οι καρδιές που μοιάζουν με γη αγαθή και εύφορη. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που με καλοπροαίρετη καρδιά άκουσαν και κατανόησαν το θείο λόγο και τον κρατούν σφικτά μέσα τους, και καρποφορούν τις αρετές δείχνοντας υπομονή στους πειρασμούς που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής ζωής.

Από την εξήγηση αυτή της παραβολής βλέπει κανείς τρεις κατηγορίες ανθρώπων που δεν έχουν γόνιμο έδαφος στις ψυχές τους. Και οι τρεις αυτές κατηγορίες ανθρώπων κυριαρχούν ιδιαιτέρως σήμερα. Ενώ τόσο πλούσια ακούγεται στις μέρες μας στην πατρίδα μας ο λόγος του Θεού, τόσα κηρύγματα και ομιλίες και βιβλία και εκπομπές, πολλοί δεν έχουν διάθεση να τον ακούσουν. Οι περισσότεροι αδιαφορούν, πνίγονται στα προβλήματα της καθημερινότητας, έχουν άλλα ενδιαφέροντα, τι θα δείξει η τηλεόραση, τι θα γράψουν οι εφημερίδες, τι θα αγοράσουν, πώς θα διασκεδάσουν… Και δυστυχώς μεγαλώνουν πολλές γενιές στη χώρα μας ακατήχητες, αλειτούργητες, αδιάφορες. Άλλοι πάλι Χριστιανοί επαναπαύονται σ’ έναν θρησκευτικό τουρισμό. Αλλά δεν φθάνουν μόνον οι εκδρομές στα ιερά Προσκυνήματα. Εάν η καρδιά μας μείνει ακαλλιέργητη, θα χερσώσει, θα πετρώσει, θα γεμίσει αγκάθια, δεν θα καρποφορήσει.

Η μελέτη του θείου λόγου δεν είναι πάρεργο, ούτε είναι μόνο για τους θεολόγους και τους ιερείς. Είναι για όλους μας. Η Εκκλησία μας πάνω στην αγία Τράπεζα μας καλεί να γευτούμε δύο τροφές, την πνευματική τροφή του ιερού Ευαγγελίου και το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Και κάποιος ερμηνευτής ρωτά σχετικά: Εάν θεωρείτε αμάρτημα την περιφρόνηση του Μυστηρίου της θείας Μεταλήψεως, πώς θεωρείτε μικρότερο αμάρτημα την παραμέληση του λόγου του Θεού;

Πάμε στην Εκκλησία, ακούμε το ιερό Ευαγγέλιο και κάποιο κήρυγμα. Να το ακούμε με χαρά και όχι να δυσανασχετούμε επειδή θα αργήσει η θεία Λειτουργία. Μας μιλάει ο ίδιος ο Χριστός, σπείρει στις καρδιές μας το λόγο του. «Πρόσχωμεν»! λέει ο ιερέας. Αλλά και σε άλλες πνευματικές ευκαιρίες να μετέχουμε όπου σπείρεται ο λόγος του Θεού: σε ομιλίες, σε κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής. Και στο σπίτι μας να μελετούμε καθημερινά την Καινή Διαθήκη. Να ποθούμε να ξεδιψούμε τις ψυχές μας στα δροσερά νάματα του θείου λόγου. Θα βρούμε χρόνο, εάν έχουμε διάθεση. Έτσι θα καλλιεργείται η καρδιά μας, θα παρηγορείται η ψυχή μας, θα αλλάζει η ζωή μας. Έτσι θα γεμίζουμε με ζωή και χάρη, με τη Χάρη του Θεού.

Αναδημοσίευση κειμένου από: xfd.gr
Περισσότερα...

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

Σε αυτή την ανάρτηση θα δούμε το βίο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, πολιούχου της πόλεως των Αθηνών.

Ο Άγιος Διονύσιος ήταν πασίγνωστος φιλόσοφος της Αθήνας και μέλος του ανωτάτου δικαστηρίου της πόλης, του Αρείου Πάγου. Ήταν ο πρώτος (ή τουλάχιστον από τους πρώτους) που ασπάστηκε το Χριστιανισμό, έπειτα από το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως: “Τινές δέ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καί Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης…” (Πράξ. ιζ΄, 34).

Υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Αθήνας κατά την αποστολική εποχή (κάποιες μεταγενέστερες πηγές αναφέρουν ως πρώτο επίσκοπο Αθηνών τον Ιερόθεο και διάδοχό του το Διονύσιο, βλ. το βίο του Αγίου Ιεροθέου). Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μαρτύρησε δια ξίφους επί Δομιτιανού, ενώ υπάρχουν και κάποιες πηγές που τοποθετούν το μαρτύριό του επί Τραϊανού ή ακόμη και επί Αδριανού.

Αυτά είναι τα ελάχιστα ιστορικά στοιχεία που διαθέτουμε σχετικά με τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Πολλοί συναξαριστές δίνουν ένα πλήθος πληροφοριών για τη σημαντικότατη αυτή προσωπικότητα του Χριστιανισμού, οι οποίες όμως εντάσσονται αποκλειστικά και μόνο στον κύκλο της παράδοσης. Έτσι, μία παράδοση τοποθετεί τον Άγιο Διονύσιο την ημέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου με το φιλόσοφο Απολλοφάνη (3ος αιώνας). Όταν σκοτείνιασε ο ήλιος, ο Διονύσιος αναφώνησε: «Ἤ ἡ φύσις ἀλλοιοῦται ἤ Θεός πάσχει». Άλλη παράδοση αναφέρει ότι μετά τον αποκεφαλισμό του, ο ίδιος ο ιερομάρτυρας παρέδωσε την αποτμηθείσα τιμία κάρα του στην ευσεβή χριστιανή Κατούλα. Σύμφωνα με ακόμη μεταγενέστερες παραδόσεις, που όμως δεν είναι ευρύτερα αποδεκτές, ο Διονύσιος υπήρξε ο ιδρυτής της Εκκλησίας των Παρισίων κατά την αποστολική εποχή.

Μία ακόμη παράδοση, ιδιαίτερα αγαπητή που έχει εγκολπωθεί από την Εκκλησία και εκφράζεται τόσο στην αγιογραφία όσο και στην υμνογραφία, θέλει τον Άγιο Διονύσιο να παρίσταται στην Κοίμηση της Παναγίας, μαζί με τους άλλους δύο ιερομάρτυρες Ιερόθεο και Τιμόθεο, μεταφερόμενος από τις νεφέλες που άρπαξαν τους Αποστόλους. Στις ιερές εικόνες της Κοιμήσεως απεικονίζεται με τους δύο ιεράρχες να στέκεται πίσω από το χορό των Αποστόλων, ενώ στο «θεοτοκίο» κατά την ημέρα της εορτής του ακούμε: Ἐν τῇ σεπτῇ κοιμήσει σου, Παναγία Παρθένε, παρῆν ὁ Διονύσιος, σὺν τῷ Ἱεροθέῳ, καὶ Τιμοθέῳ τῷ θείῳ, ἅμα τοῖς, Ἀποστόλοις, ἕκαστος ὕμνον ᾄδοντες, πρόσφορον τῇ σῇ μνήμῃ· μεθ' ὧν καὶ νῦν, πᾶσα γλῶσσα βρότειος ἀνυμνεῖ σε, τὴν τοῦ Θεοῦ λοχεύτριαν καὶ τοῦ κόσμου προστάτιν.

Στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη αποδόθηκαν διάφορα συγγράμματα, τα οποία η σύγχρονη έρευνα δε θεωρεί γνήσια, είναι δηλαδή ψευδεπίγραφα (έργα των οποίων ο συγγραφέας υπογράφει με το όνομα κάποιου αναγνωρισμένου προσώπου, προκειμένου να αποδώσει κύρος στα γραπτά του). Πρόκειται για τα περίφημα Μυστικά έργα: α) Περί της ουρανίου ιεραρχίας, β) Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, γ) Περί θείων ονομάτων και δ) Περί μυστικής θεολογίας, καθώς και διάφορες επιστολές. Τα Μυστικά έργα, γνωστά και ως Ψευδο-διονύσια, γράφτηκαν στο τέλος του 5ου αιώνα και επηρέασαν βαθύτατα την πορεία της θεολογίας των μέσων χρόνων τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Μαζί με τα έργα του ιερού Αυγουστίνου και του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού υπήρξαν η βάση της ανανέωσης της θεολογικής κίνησης.

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ο οποίος τιμάται ως ο πολιούχος Άγιος της Αθήνας, στις 3 Οκτωβρίου.

Ἀπολυτίκιον - Ἦχος δ’


Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καὶ νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθὴν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τὰ ἀπόρρητα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσας, τὸν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἱερομάρτυς Διονύσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Αναδημοσίευση κειμένου από: vatopaidi.wordpress.com
Περισσότερα...

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουστίνη


Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθούμε στο Βίο των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, των οποίων τη μνήμη η εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο στις 02 Οκτωβρίου, ενώ μέσα από την ιστορία τους, θα μάθουμε, θα δούμε και θα διδαχθούμε, πώς η δύναμη της μαγείας, συντρίβεται με τη δύναμη του Χριστού, μέσα από το βιβλίο «Ο Άγιος Ιερομάρτυς Κυπριανός», των Εκδόσεων «Μαρίας Ρηγοπούλου».




Τα δαιμόνια φρίσσουν μπροστά στο Θεό. Και τρέμουν το σύμβολο του ενσαρκωθέντος Υιού Του, τον Τίμιον Σταυρόν. Δεν έχουν καμία εξουσία στους ανθρώπους που φέρουν το όνομα του Χριστού, που έχουν ενδυθεί τον Χριστό με το βάπτισμα. Αν είσαι πιστός Χριστιανός, αν ζεις κοντά στο Χριστό και παίρνεις ζωή από τα άχραντα μυστήριά Του, ο διάβολος δεν μπορεί να σε βλάψει.


Κυπριανός ο μάγος της Αντιοχείας

Στα βάθη της Μικράς Ασίας υπήρχε άλλοτε η πρωτεύουσα της Πισιδίας Αντιόχεια, που λεγόταν και Αντιόχεια η Μικρά, για να ξεχωρίζει από την Αντιόχεια την Μεγάλη, την ξακουστή πρωτεύουσα της Συρίας. Σ’ αυτή την Αντιόχεια της Πισιδίας ζούσε στα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, τον 3ον αιώνα μ.Χ. ο φοβερός μάγος Κυπριανός.

Είχε γεννηθεί στην Αντιόχεια και έχοντας άφθονα πλούτη γύρισε όλη την Ανατολή, την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία, τη Χαλδαία και την Αίγυπτο για να μάθει τα μυστικά αρχαίων θρησκειών. Στα τριάντα του χρόνια ξαναήρθε στην πόλη του, έχοντας βαθιές γνώσεις φιλοσοφίας και μαγείας. Ήταν πια ονομαστός για τη δύναμή του και οι ειδωλολάτρες έτρεχαν σ’ αυτόν για να πετύχουν κάθε σκοτεινό τους σχέδιο. Και αυτός με τη μυστική της μαγείας τέχνη καλούσε τα δαιμόνια και τα έστελνε στα ταλαίπωρα θύματά του.

Ποιός μπορούσε να ξεφύγει απ’ τα τεχνάσματα του Μάγου Κυπριανού; Αφού οι δύστυχοι άνθρωποι βρίσκονταν μέσα στην ψεύτικη πίστη των ειδώλων, αφού οι ίδιοι λάτρευαν τα δαιμόνια, πώς να μη βρίσκονται κάτω από την εξουσία τους; Πώς να μη βρίσκονται κάτω από την εξουσία του αντιπροσώπου τους, του μάγου Κυπριανού;

Αλλ’ όμως στην Αντιόχεια δεν υπήρχαν μόνο ειδωλολάτρες. Στην πόλη αυτή, όπως και σ’ όλες τις πόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως σ’ όλη την οικουμένη το φως της αληθινής πίστεως είχε λάμψει στις Καρδιές χιλιάδων ανθρώπων και το αίμα του Χριστού, που χύθηκε πάνω στο Σταυρό, είχε γίνει λύτρο για να εξαγορασθούν οι άνθρωποι από την αιχμαλωσία του διαβόλου. Και σ’ αυτούς (τους Χριστιανούς) δεν είχαν εξουσία τα δαιμόνια του μάγου Κυπριανού.

Ο ίδιος όμως, βυθισμένος μέσα στα σκοτεινά βιβλία της μαγείας, στα επινοήματα αυτά του ψεύδους, δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι ο Θεός που λάτρευαν οι Χριστιανοί, ο σταυρωμένος Χριστός, θα ήταν δυνατότερος απ’ τα δαιμόνια.

Βρισκόταν ο δύστυχος μέσα στην πλάνη, χωρίς να το ξέρει. Γιατί ο διάβολος κρατεί και τους δικούς του υπηρέτες μέσα στην πλάνη. Γιατί αν γνώριζαν την αλήθεια θα τον παρατούσαν και θα γίνονταν δούλοι του αληθινού Θεού.


Η Παρθένος Ιούστα

Στην Αντιόχεια ζούσε και μία παρθένος. Ιούστα ήταν τ’ όνομά της, κόρη του Αιδεσίου και της Κληδονίας. Και αυτή και οι γονείς της βρίσκονταν μέσα στην πλάνη των ειδώλων, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Αντιοχείας. Ο Αιδέσιος μάλιστα ήταν ιερέας των ειδώλων.

Όσο όμως η Ιούστα μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ένοιωθε ότι τα είδωλα που λάτρευαν δεν είχαν θεϊκή δύναμη και ότι άλλος είναι ο αληθινός Θεός. Η ψυχή της προετοιμαζόταν έτσι να δεχτεί το φωτισμό της αληθείας και της επιγνώσεως του μόνου εν Τριάδι Θεού.

Μια μέρα ο Θεός έφερε τα βήματά της στον τόπο όπου δίδασκε ένας σοφός διάκονος της Εκκλησίας της Αντιοχείας, ο Πραΰλιος. Άκουσε με θαυμασμό όσα έλεγε εκείνος για τα μεγάλα μυστήρια της αγάπης του Θεού. Η ψυχή της Ιούστας σαν «γη αγαθή» δεχόταν τον «σπόρον» της αληθείας. Θέλησε να μεταδώσει και στη μητέρα της Κληδονία την αληθινή πίστη. Εκείνη όμως, μόλις της μίλησε σχετικά, αντιστάθηκε και την συμβούλεψε να προσέξει μη μάθει τίποτε ο πατέρας της. Αλλ’ η Ιούστα ήθελε να οδηγηθεί και ο πατέρας της στην ορθή πίστη. Συνέχισε λοιπόν να ομιλεί στη μητέρα της και σιγά σιγά εκείνη υποχωρούσε. Άκουγε πια χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις. Και μια νύχτα είπε στον άνδρα της όσα της δίδαξε η κόρη της. Ο Αιδέσιος, αν και ήταν όπως είπαμε ιερέας των ειδώλων, δεν θύμωσε αλλά έμεινε σκεπτικός. Το βράδυ όμως στριφογύριζε στο κρεβάτι του, έχοντας στην σκέψη αυτό το θέμα. Πολύ αργά μπόρεσε να τον πάρει ο ύπνος. Και τότε, ώ θαύμα μέγα, βλέπει τον Χριστό ένδοξο, περιτριγυρισμένο από χιλιάδες αγγέλους, να τον προσκαλεί:

- Ελάτε σε μένα και θα σας χαρίσω την βασιλεία των ουρανών.

Έτσι, μόλις ξημέρωσε, ο Αιδέσιος πήρε τη γυναίκα του Κληδονία και την κόρη του Ιούστα και πήγε στον επίσκοπο των Χριστιανών, τον Οπτάτο, του διηγήθηκε όσα έγιναν κι εκείνος με χαρά τους αξίωσε να βαπτισθούν. Κατόπιν μάλιστα ο Αιδέσιος έγινε πρεσβύτερος, κι έτσι ο πρώην ιερεύς των ειδώλων ήταν τώρα ιερεύς του Χριστού.

Η δε Ιούστα είχε αφιερωθεί στον Χριστό, και επάνω στο θεμέλιο της πίστεως έχτιζε τις ανώτερες από χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια αρετές. Ο διάβολος έβλεπε τον εαυτό του να εξευτελίζεται μπρος στην αγία ζωή της παρθένου. Γι’ αυτό και θέλησε να τη μπλέξει στα δίχτυα του.


Ο νεαρός ειδωλολάτρης Αγλαΐδας

Ήταν στην Αντιόχεια κάποιος νεαρός ειδωλολάτρης από αριστοκρατική οικογένεια, πλούσιος και όμορφος, ο Αγλαΐδας. Σ’ αυτό τον ακόλαστο νέο άναψε ο διάβολος αμαρτωλό πόθο για τη σεμνή Ιούστα. Την έβλεπε που πήγαινε στην Εκκλησία και θαύμαζε την ωραιότητά της. Άρχισε να παραφυλάγει στους δρόμους απ’ όπου εκείνη περνούσε και να την ενοχλεί με άπρεπα λόγια. Έκπληκτος όμως έβλεπε ότι η Χριστιανή κόρη έμενε σοβαρή κι ακλόνητη και δεν παρασυρόταν στα δίχτυα του.

Άκουγε ο Αγλαΐδας για τον μεγάλο Κυπριανό. Ήξερε ότι πετύχαινε θαυμαστά κατορθώματα με τη δύναμη των δαιμόνων. Σ’ αυτόν λοιπόν έπρεπε να καταφύγει και να ζητήσει τη βοήθειά του.

Έτσι ο Αγλαΐδας έρχεται στον Κυπριανό και του διηγείται τα παθήματά του και ότι η παρθένος στάθηκε ισχυρότερη από τα τεχνάσματά του. Στο τέλος τον παρακάλεσε:

- Συ μου έχεις απομείνει μόνη παρηγοριά στη συμφορά, και ελπίζοντας σε σένα δεν έθεσα τέρμα στη ζωή μου. Αν μου δώσεις αυτό που θέλω, θα σε γεμίσω πλούτη και χρυσάφια, περισσότερα απ’ όσα μπορείς να ελπίσεις.

Ο μεγάλος μάγος τον άκουσε προσεκτικά και, βέβαιος για τη δύναμή του, του υποσχέθηκε ότι γρήγορα θα θεραπεύσει τον πόνο του.


Η Ιούστα νικά τα πονηρά πνεύματα που στέλνει ο Κυπριανός

Ο Κυπριανός άνοιξε τα μαγικά βιβλία, τα κείμενα του διαβόλου, και προσκάλεσε ένα απ’ τα πονηρά εκείνα πνεύματα, που πρόθυμα τον υπηρετούσαν στα τερατώδη έργα του.

Το πονηρό πνεύμα παρουσιάστηκε και ο μάγος του είπε:

- Αν φέρεις γρήγορα αυτό το έργο εις πέρας, θα σου χαρίσω μεγάλα δώρα και θα σε τιμώ περισσότερο από τα άλλα δαιμόνια.

Γέλασε αλαζονικά το πονηρό πνεύμα και απάντησε με πολύ κομπασμό:

- Τόσες φορές έσεισα ολόκληρες πόλεις, τόσες φορές σήκωσα οπλισμένο χέρι παιδιού για να σκοτώσει τον πατέρα του, έσπειρα μίσος άσπονδο ανάμεσα σ’ αδέρφια και ανδρόγυνα και μοναχούς που ασκήτευαν στα όρη με νηστεία και εγκράτεια κατάφερα και τους έριξα στις σαρκικές ηδονές. Αλλά γιατί να πολυλογώ; Τώρα αμέσως θα δείξω τι είμαι. Κι αν δεν γίνει αυτό που θέλεις, να μη εμφανιστώ ξανά μπροστά σου και για ανίκανο να μ’ έχεις πια.

Ο Κυπριανός έδωσε στο δαιμόνιο ένα βάζο γεμάτο μαγικό υγρό, και του είπε:

- Πάρε αυτό το βάζο και ράντισε το σπίτι της παρθένου. Αυτό θα βοηθήσει πολύ. Πήγαινε λοιπόν, και σε περιμένω. Έφυγε το πνεύμα και ο μάγος κάθισε άγρυπνος για το αποτέλεσμα.

Εκείνη τη νύχτα, όπως πάντοτε, η Ιούστα σηκώθηκε για να προσευχηθεί. Και τότε το πονηρό πνεύμα, με τη δύναμη του μαγικού υγρού, που μ’ αυτό είχε ραντίσει το σπίτι, προσπάθησε να της ανάψει δυνατούς σαρκικούς πειρασμούς και έτσι να τη σύρει στις ηδονές. Η παρθένος ένιωθε τη φοβερή επίθεση των πειρασμών, αλλά όσο εκείνοι άναβαν, τόσο αυτή δυνάμωνε την προσευχή της. Το πονηρό πνεύμα εξακολουθούσε με λύσσα να επιμένει, ώσπου η Ιούστα έκανε το σημείο του Σταυρού. Και τότε, το αλαζονικό δαιμόνιο που τόσο καυχιόταν για τη δύναμη του, τρομαγμένο και ντροπιασμένο έφυγε, μην αντέχοντας να βλέπει το σημείο της νίκης του Χριστού!

Δειλά παρουσιάστηκε στον Κυπριανό και προσπαθούσε με ψέματα να ξεφύγει την ομολογία της ήττας του. Όμως ο Κυπριανός επέμενε στις ερωτήσεις και έτσι το πνεύμα αναγκάστηκε να φανερώσει ότι νικήθηκε:

- Είδα κάποιο σημείο και έφριξα και δεν μπορούσα να αντέξω τη δύναμή του.

Ο Κυπριανός έδιωξε με περιφρόνηση το δαιμόνιο και κάλεσε άλλο πολύ ισχυρότερο. Πήγε κι εκείνο, αλλά νικημένο με τον ίδιο τρόπο γύρισε ντροπιασμένο στον Κυπριανό.

Τότε πια ο μάγος κάλεσε τον πατέρα και άρχοντα των δαιμόνων. Ήρθε εκείνος με πολλή έπαρση και απείλησε ότι θα τιμωρήσει σκληρά τα δύο άλλα δαιμόνια για την ανικανότητά τους. Στον μάγο έδωσε θάρρος και του είπε να μη στεναχωριέται, γιατί αυτός θα πετύχει το ποθούμενο.

Παίρνει ο δαίμονας μορφή κόρης και πηγαίνει στην Ιούστα. Η παρθένος δεν κατάλαβε τη νέα πανουργία και άρχισε συζήτηση με την άγνωστη κόρη, που φαινόταν πολύ ευσεβής.

Εκείνη λοιπόν της είπε ότι ήθελε να μείνει μαζί της και να ασκηθεί στην παρθενία:

- Έχω τον ίδιο πόθο για την παρθενία, που έχεις και συ, αλλά θέλω να μου πεις ποια ανταμοιβή θα πάρω απ’ τον Θεό για τη ζωή της παρθενίας, που χρειάζεται τόσους αγώνες.

Η Ιούστα της μίλησε για τους στεφάνους που θα λάβουν απ’ το Χριστό, αν νικήσουν στον αγώνα. Κι ενώ της έλεγε αυτά, η κόρη εκείνη (δηλαδή ο δαίμονας) άρχισε να εγκωμιάζει στην παρθένο τη συζυγική ζωή. Κι αυτά που της έλεγε ήταν λόγια που φαίνονταν σωστά και σοφά και θα μπορούσαν να παραπλανήσουν έναν απρόσεκτο μοναχό. Αλλά η Ιούστα κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν συμβουλές του διαβόλου, υποψιάστηκε τί κρύβεται κάτω απ’ τη μορφή της κόρης εκείνης, και έκανε το σημείο του Σταυρού. Στη στιγμή η κόρη εξαφανίστηκε: Ο δαίμονας δεν μπόρεσε ν’ αντέξει!

Έτσι, αυτός που είχε καυχηθεί περισσότερο απ’ όλους ήρθε καταντροπιασμένος στον Κυπριανό. Έκπληκτος εκείνος τον ρώτησε:

- Και συ, που είσαι τόσο μεγάλος, βρέθηκες μικρότερος απ’ αυτή την κόρη; Πού στηρίζεται και μπορεί να κάνει τόσο μεγάλα κατορθώματα ενάντια σε σας τους μεγάλους;

Τότε ο δαίμονας αναγκάστηκε να ομολογήσει:

- Δεν υποφέρουμε το σημείο του Σταυρού. Πριν το δούμε να σχηματίζεται ολόκληρο φεύγουμε όσο μπορούμε πιο γρήγορα.

Ο πατέρας του ψεύδους είπε την αλήθεια! Ο Σταυρός, «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης», είναι εκείνος που μπροστά του τρέμουν οι στρατιές των δαιμόνων!

Έφυγε ντροπιασμένος ο δαίμονας απ’ το δωμάτιο του Κυπριανού. Κι έμεινε αυτός ταπεινωμένος και συντριμμένος. Ο μεγάλος μάγος, που νόμιζε ότι όλα τα είχε στα χέρια του, διαπίστωνε τώρα ότι τα φοβερά δαιμόνια φοβούνται και τρέμουν το σύμβολο του σταυρωμένου αρχηγού των Χριστιανών.


Ο μάγος Κυπριανός γίνεται χριστιανός

Πόση είναι η αγάπη του πανεύσπλαγχνου Θεού, που βρήκε τρόπο να φωτίσει τη σκοτισμένη ψυχή του μάγου. Κι έτσι ο σατανάς, που ήθελε να παρασύρει την Ιούστα στην αμαρτία, όχι μόνο απέτυχε, αλλά έχασε και τον δικό του υπηρέτη, τον Κυπριανό.

Η πρώτη απόφαση του μετανιωμένου μάγου ήταν να κάψει τα μαγικά βιβλία, τις πηγές αυτές των κακών. Αλλά ήθελε να τα κάψει μπροστά σε όλους, για να διακηρύξει έτσι την απάτη των δαιμόνων.

Ο Κυπριανός με ταπείνωση ομολόγησε ότι η δύναμη του Χριστού είναι ανίκητη και ότι το διδάχτηκε αυτό από την Ιούστα, που έτρεψε σε φυγή τους δαίμονες. Σαν απόδειξη των λόγων του, παρέδωσε στον επίσκοπο τα βιβλία να τα κάψει, ώστε να γνωρίσουν έτσι οι δαίμονες ότι δεν έχει πια τίποτε κοινό μαζί τους.

Τότε ο επίσκοπος πίστεψε ότι ο Κυπριανός είχε μετανοήσει και τον ευλόγησε. Κατόπιν έβαλε φωτιά στα δαιμονικά βιβλία.

Δεύτερο δείγμα της μετανοίας του Κυπριανού υπήρξε η καταστροφή των ειδώλων που είχε στο σπίτι του. Όλα εκείνα τα μαρμάρινα αγάλματα των δαιμονίων τα έκανε συντρίμμια και τα πέταξε μακριά, ώστε να μη μένει στο σπίτι του κανένα απομεινάρι της δαιμονικής λατρείας.

Όμως η μετανιωμένη του καρδιά δεν μπορούσε να ξελαφρώσει μόνο μ’ αυτά. Γι’ αυτό έκλαιγε με πόνο για την προηγούμενη ζωή του, και απ’ τα βάθη της ψυχής του η προσευχή ολόθερμη ανέβαινε στο θρόνο του Θεού για να ζητήσει το έλεός Του. Η ταπείνωση του ήταν τέτοια, που δεν ικέτευε με τα χείλη, αλλά με αλάλητους στεναγμούς.

Αλλ’ όποιος ταπεινώνεται μόνος του, εκείνος εξυψώνεται. Γι’ αυτό και ο Κυπριανός, ελεημένος απ’ τη χάρη του Θεού, έγινε μέγας. Μέγας και ξακουστός ήταν όταν υπηρετούσε τον σατανά, πολύ μεγαλύτερος και ενδοξότερος έγινε υπηρετώντας τον Θεό.

Πλησίαζε η εορτή του Πάσχα. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ο Κυπριανός πήγε στην εκκλησία και στεκόταν στο νάρθηκα μαζί με τους κατηχουμένους.

Ο σοφός Άνθιμος βάφτισε εκείνη την ημέρα τον Κυπριανό. Τον καλεί λοιπόν, του διδάσκει όσα ακόμη έπρεπε να μάθει απ’ τις αλήθειες της πίστεως και τον αξιώνει να λάβει θείον βάπτισμα. Μετά απ’ αυτό, την όγδοη μέρα τον έκανε ιεροκήρυκα, την εικοστή τον χειροτόνησε υποδιάκονο και την τριακοστή τον χειροτόνησε διάκονο.

Η μεταστροφή του στον Χριστιανισμό έγινε αίτια σε πολλούς ειδωλολάτρες ν’ αφήσουν τη λατρεία των ειδώλων και ν’ ακολουθήσουν τη μόνη αληθινή πίστη. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο νέος εκείνος που είχε καταφύγει στη μαγική τέχνη του Κυπριανού για να παρασύρει την Ιούστα, ο Αγλαΐδας.

Έπειτα από ένα χρόνο ο επίσκοπος Άνθιμος χειροτόνησε τον Κυπριανό πρεσβύτερο.


Ο Κυπριανός γίνεται Επίσκοπος

Τόσο θαύμαζαν την αγιότητα της ζωής του και τα θαύματα που επιτελούσε, ώστε όταν μετά δέκα χρόνια ο αγαθός εκείνος επίσκοπος Άνθιμος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, έγινε επίσκοπος της Αντιοχείας της Πισιδίας, ο Κυπριανός .

Από τις πρώτες πράξεις του Κυπριανού μόλις έγινε επίσκοπος ήταν να χειροτονήσει την Ιούστα διακόνισσα (τα παλιά τα χρόνια υπήρχε και τέτοιο εκκλησιαστικό αξίωμα). Της άλλαξε και το όνομα σε Ιουστίνα και την έβαλε ηγουμένη στο γυναικείο ασκητήριο της περιοχής εκείνης.

Με την σοφία και την αγιότητα του προσείλκυσε πολλούς στον Χριστιανισμό.


Το μαρτύριο των αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Όταν κηρύχτηκε ο μεγάλος διωγμός των Χριστιανών από τον Διοκλητιανό, ειδωλολάτρες κατήγγειλαν τον Κυπριανό ότι με τα λόγια του μεταστρέφει όλους στη θρησκεία του Χριστού. Του είπαν και την ιστορία της Ιουστίνης. Τότε ο κόμης της ανατολής Ευτόλμιος διέταξε να τους συλλάβουν.

Οδηγήθηκαν λοιπόν και οι δύο μπροστά του στην Δαμασκό και με οργή ρώτησε τον Κυπριανό:

- Συ είσαι ο διδάσκαλος των Χριστιανών, που συνταράζεις αυτούς που σέβονται τους θεούς μας; Συ είσαι που αλλάζεις ο ίδιος απ’ τη μια γνώμη στην άλλη; Συ δεν ήσουν που είχες οδηγήσει πρώτα πολλούς στη λατρεία των θεών; Γιατί κατόπιν άλλαξες και προτίμησες να απατάς τους ανθρώπους κηρύττοντάς τους τον εσταυρωμένο Ιησού;

Ο Άγιος με πολλή ηρεμία του απάντησε:

- Εγώ, όπως είπες και συ ο ίδιος, πιστεύοντας με θέρμη στους πολλούς θεούς και με ζήλο μελετώντας τα βιβλία της μαγείας δεν κατάφερα να κερδίσω καμιά ωφέλεια. Ενώ λοιπόν ξόδευα τον καιρό μου στους μάταιους εκείνους κόπους, με λυπήθηκε ο αληθινός Θεός και μου έστειλε την παρθένο αυτή σαν οδηγό στο δρόμο προς Αυτόν. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνω; Πες μου συ που τώρα με δικάζεις: Να εξετάσω τι είναι αυτή η δύναμη του Χριστού, που την τρέμουν οι δαίμονες, ή να συνεχίσω να ακολουθώ την προηγούμενη πίστη μου; Εγώ λοιπόν ζήτησα να μάθω, και τότε φως γνώσεως έλαμψε στην καρδιά μου. Έμαθα ότι τα είδωλα είναι απάτη και ψεύδος και ένας μόνον υπάρχει αληθινός Θεός, που σώζει όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Ο κόμης μόλις τ’άκουσε αυτά εξοργίστηκε και διέταξε να τον σηκώσουν ψηλά με σκοινιά και να τον γδέρνουν σιγά - σιγά. Για την Ιουστίνα διέταξε να την μαστιγώσουν στο πρόσωπο και στα μάτια. Η Ιουστίνα καθώς την χτυπούσαν δόξαζε τον Θεό λέγοντας:

- Δόξα Σοι ο Θεός, που με δέχτηκες την ανάξια και με αξίωσες να πάθω για το όνομά Σου.

Και ο Κυπριανός έλεγε στον κόμητα:

- Γιατί τόσο έχεις παραφρονήσει ώστε να γίνεις ανάξιος της βασιλείας των ουρανών, για την όποια εγώ, όπως βλέπεις, προτιμώ να πάθω οτιδήποτε; Δεν θα συνέλθεις; Δεν θα ανοίξεις τα μάτια σου; Δεν θα γνωρίσεις πού είναι το αληθινό φως, ώστε να βαδίσεις προς αυτό, αφήνοντας το σκοτάδι;

Αλλά τα λόγια αυτά φούντωσαν το θυμό του κόμητος και λέγει στον Κυπριανό:

- Αν σου φαίνεται ότι γίνομαι αίτιος να κερδίσεις αθάνατη βασιλεία, τότε θα σου πολλαπλασιάσω την τιμωρία, και βέβαια θα μου οφείλεις χάρη για την ευεργεσία που σου κάνω.

Μετά από λίγες ημέρες δεύτερο βασανιστήριο περίμενε τους Αγίους. Ο κόμης έδωσε εντολή να βράζουν υλικά και να μπουν μέσα οι Άγιοι.

Προχώρησε πρώτος ο Κυπριανός με θάρρος και τον ακολούθησε η Ιουστίνα. Την είδε όμως που βάδιζε σιγά και κατάλαβε ότι είχε κάπως δειλιάσει βλέποντας τη φωτιά. Γι’ αυτό της υπενθύμισε τα παλιά της κατορθώματα, που είχε κατατροπώσει τους δαίμονες και αυτόν τον ίδιο τον έφερε στην αληθινή πίστη. Αφού έτσι της έδωσε θάρρος, κάνοντας και οι δύο το σημείο του Σταυρού πήδησαν στο πυρακτωμένο τηγάνι, όπου έβραζαν η πίσσα, το λίπος και το κερί.

Ώ θαύμα μέγα! Έκθαμβοι οι ειδωλολάτρες τους είδαν να κάθονται εκεί χωρίς να πάθουν τίποτε. Τους είδαν να δοξάζουν τον Θεό με χαρούμενα πρόσωπα σαν να βρίσκονταν σε δροσερό τόπο. Αλλά ο κόμης Ευτόλμιος, αντί να πιστέψει στη δύναμη του Χριστού, λυσσασμένος έλεγε ότι αυτά είναι μαγεία.

Τότε έδωσε διαταγή να σταλούν οι δύο Άγιοι στη Νικομήδεια. Έγραψε κι ένα γράμμα στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, όπου του εξηγούσε ότι ο Κυπριανός με την Ιουστίνα δεν δέχτηκαν ν’ αλλάξουν, παρ’ όλα τα βάσανα που υπέστησαν, γι’ αυτό τους στέλνει σ’ αυτόν να τους δικάσει ο ίδιος και ή να τους κάνει να φύγουν από τη μισητή θρησκεία τους ή να τους επιβάλει τις τιμωρίες που ικανοποιούν το Δία και τους άλλους θεούς.

Όταν ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός διάβασε το γράμμα, με την πείρα που είχε, κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε ο ίδιος να πετύχει περισσότερα από τον Ευτόλμιο. Έκρινε λοιπόν να μην τους βασανίσει κι αυτός, αλλά να θέσει τέλος στην υπόθεση. Έγραψε την καταδικαστική απόφαση:

«Ο Κυπριανός και η Ιουστίνα, επειδή ασέβησαν προς τους θεούς και δεν πείσθηκαν να αλλάξουν γνώμη ούτε με τιμωρίες, ούτε με υποσχέσεις αγαθών, να υπομείνουν τον διά ξίφους θάνατον».

Καθώς οι στρατιώτες τους οδηγούσαν για τη θανατική εκτέλεση στον ποταμό Γάλλο, κοντά στη Νικομήδεια, τα πρόσωπά τους έλαμπαν χαρούμενα. Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί εκεί για να παρακολουθήσει τις τελευταίες στιγμές τού τόσο ονομαστού Κυπριανού και της Ιουστίνης.

Όταν έφθασαν στις όχθες του ποταμού Γάλλου, οι Άγιοι προσευχήθηκαν και ζήτησαν απ’ τον Θεό να δωρίσει ειρήνη στην καταδιωκόμενη Εκκλησία Του.

Κατόπιν ο Κυπριανός, επειδή σκεφτόταν μήπως δειλιάσει η Ιουστίνα βλέποντάς τον να αποκεφαλίζεται, ζήτησε να θανατώσουν πρώτα εκείνη. Όταν η παρθένος δέχτηκε το στέφανο τού μαρτυρίου από το ξίφος ενός στρατιώτου, χαρούμενος ο Κυπριανός θανατώθηκε κι αυτός διά ξίφους. Οι ψυχές και των δύο πέταξαν στη μακαριότητα του ουρανού, στο θρόνο του «Αρνίου του εσφαγμένου», μαζί με τους άλλους Αγίους του Θεού.

Κάποιος ξένος απ’ τη Ρώμη, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στη Νικομήδεια, Θεόκτιστος ήταν τ’ όνομά του, βλέποντας την γαλήνια όψη του Κυπριανού την ώρα του μαρτυρίου, είπε με θαυμασμό:

- Άδικα ο όσιος αυτός άνθρωπος παραδόθηκε σε άτιμο θάνατο.

Αλλά τα λόγια του τα άκουσε ο Φέλκιος, ο αρχηγός των στρατιωτών, και αμέσως τον κατεβάζει από το άλογό του και τον αποκεφαλίζει. Έτσι και νέος μάρτυρας προστέθηκε στους δύο και τούς συνόδεψε στον ουρανό.

Τα σώματα και των τριών έμειναν άταφα και τα φρουρούσαν στρατιώτες για να μη τα κλέψει κανείς, ώσπου να καταφαγωθούν από όρνια και σκυλιά. Όμως οι ναύτες του πλοίου που ταξίδευε ο Θεόκτιστος, θέλοντας να πάρουν το σώμα του, περίμεναν να βρουν ευκαιρία. Όταν λοιπόν κάποτε ο ύπνος νίκησε τους φύλακες, κατάφεραν και πήραν τα σώματα των τριών μαρτύρων, τα έφεραν στο πλοίο και αναχώρησαν για τη Ρώμη.

Παρέδωσαν εκεί τα μαρτυρικά σώματα, σαν πολύτιμους θησαυρούς, σε μια ευγενή Ρωμαία χριστιανή, την ευσεβέστατη ματρώνα Ρουφίνα, απ’ τη γενιά του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Εκείνη με πολύ σεβασμό τα τοποθέτησε σε πολυτελή θήκη και έχτισε ναό προς τιμήν τους μέσα στη Ρώμη, κοντά στην «Αγορά του Κλαυδίου», που έγινε προσκύνημα των ευλαβών Χριστιανών.

Ἀπολυτίκιον - Ἦχος γ΄

Θείας πίστεως, τή φωταυγεία, σκότος ἔλιπες, τῆς ἀσεβείας, καί φωστήρ τῆς ἀληθείας γεγύνησαι, ποιμαντικῶς γάρ φαιδρύνας τόν βίον σου, Κυπριανέ τή ἀθλήσει δεδόξασαι. Πάτερ Ὅσιε, τόν Κτίστην ἠμίν ἰλύωσαι, ὁμού σύν Ἰουστίνη τή Θεοφρονι.
Περισσότερα...